Dag 24: Los Angeles - Amsterdam - huis

Vandaag nemen we afscheid van de VS. We staan een beetje op tijd op en pakken alles in en maken de huurauto leeg. Bert en Lida maken ondertussen het laatste ontbijt hier: hash brown (rösti) met een cheesesandwich; weer erg lekker. Rond 12.00 nemen we afscheid van Bert & Lida en rijden naar Alamo om de auto in te leveren. Dat gaat erg makkelijk: er wordt een korte blik in geworpen en we kunnen met de shuttle gelijk naar LAX. Omdat we online al ingecheckt zijn, hoeven we niet zo lang te wachten bij de Fast Bag Drop. De koffers moeten we hierna naar ee X-raystand brengen en vandaar uit gaan ze naar het vliegtuig. We hebben nog veel tijd over, dus drinken even wat en daarna willen we taxfree gaan shoppen. We gaan daarom langs de douane, maar door de renovatie van het vliegveld is er weinig te shoppen. Een paar kleine winkeltjes waar maar weinig verkrijgbaar is. Gevolg is dat we al voor 14.00 bij de gate zitten. Vliegen is vooral wachten, daarom houd ik er niet zo van. We hebben weer 4 stoelen in het midden van het toestel een beetje achteraan. We mogen dus al snel er in. De terugtocht duurt maar 9 uur en 15 minuten (heen was 11 uur), dus dat valt mee. Alles gaat prima, alleen kunnen we geen van allen slapen. Marcel lukt het om een uurtje te dutten, dus nogal moe komnen we aan op London Heathrow, waar 2 uur later de vlucht naar Amsterdam vertrekt. Ook hier even wat drinken; Niek en Marcel gaan nog wat winkels bekijken, Joep en ik willen alleen maar zitten (wachten). Om 12 uur stijgen we op en al om 14.00 (in Engeland is het 1 uur vroeger) landen we al op Schiphol. Het is echt een hele korte vlucht. We moeten wel vrij lang op de bagage wachten, maar om 15.00 staan we dan eindelijk buiten: terug in Nederland; altijd een beetje een afknapper in het begin. Marcel zet zijn telefoon aan en heeft een voicemailbericht van de kennel waar onze hond Ted verblijft: of we hen willen bellen. Ik ben gelijk bezorgd en bel ze snel op, terwijl Mars de auto op haalt. Het blijkt dat Ted een flinbke oorontsteking heeft waarbij zijn oorflap helemaal dik is. De vraag is of we hem zo snel mogelijk kunnen halen zodat we er dezelfde dag nog mee naar de dierenarts kunnen gaan. We spreken af dat we hem onderweg oppikken en maar zien waar we hem in de auto laten. De bagageruimte is nl. vol en Ted is voor een labrador best groot, maar we willen hem natuurlijk zo snel mogelijk hebben. Als we in de kennel aankomen vertelt de eigenaar dat hij denkt dat Ted een bloedoor heeft en dat hij het verstandig vindt als we hier niet te lang mee wachten. ted wil niet eten en heeft er pijn aan. Ahhhhh zielig; ik was stiekem wel opgelucht, want ik dacht dat er iets ergers aan de hand zou zijn. We proppen Ted op de grond bij de achterbank en gaan 's avonds met hem naar de dierenarts. Hij heeft inderdaad een bloedoor, dat de arts puncteert. Het doet erg pijn, evenals de injectie met corticosteroiden. Nog een kuurtje en als het goed is moet hij binnen en week weer opgeknapt zijn. Niet zo'n leuke thuiskomst, maar we zijn blij dat het nu gebeurt en niet als we net weg zijn. Thuis alles wassen, uitpakken opruimen, de post lezen e.d. Kortom: we zijn weer thuis!

Dag 23: Los Angeles (Universal Studios)

Vandaag gaan we naar Universal Studio's. Nadat Bert en Lida weer lekkere pancakes als ontbijt hadden gebakken hebben we online 'front-off-line-passes' besteld, zodat we overal gelijk door kunnen lopen en niet in de rij hoeven te wachten. Ze zijn erg duur, maar omdat het zaterdag is willen we het risico niet lopen om maar weinig te kunnen zien ivm wachttijden. Ook de normale tickets zijn nl. duur. We komen rond 11.00 uur aan en nemen ook maar gelijk een plek op 'prefered parking', ook wat duurder maar we reden zo de lange rij wachtenden voorbij. Eenmaal binnen werden de passen voor ons gemaakt, die je de hele dag aan een koord om je nek hangt en konden we het park in. Het was enorm druk: het park heeft een Upper Lot en Lower Lot die met roltrappen met elkaar in verbinding staan. We beginnen met de studiotour en ondervinden meteen al het voordeel van ons FOL-pas: we lopen zo door en zitten binnen 5 minuten in een treintje dat ons naar de 'Back Lot' voert. Hier staan de echte studio's waar films en series worden opgenomen en zijn allerlei huizen, dorpjes etc. nagemaakt voor de buitenopnames. Het is een leuke tour, die inzicht geeft in hoe een en ander in zijn werk gaat. We komen langs het motel van Norman Bates uit 'Psycho', langs een rampenscene uit 'War of the worlds'. We gaan 1 studio in waar een metrostation is nagebouwd en waar natuurlijk op dat moment van alles gebeurt: er onstaat kortsluiting, er komt een tankwagen het station inschuiven, een andere metro ramt bijna onze trein etc. Allemaal mooie special effects, was leuk. Hierna gaan we naar de Simpsons Ride. Niek en Joep gaan eerst alleen om uit te testen of ik er wel in durf. Ze komen breeduit lachend er weer vandaan; ze vonden het geweldig leuk en helemaal niet eng. Dus gingen we daarna met z'n vieren. Met de FOL-passen loop je zo langs de wachtrijen; het voelt wel een beetje asociaal aan, maar het is toch vooral héél prettig. De Simpsons Ride is een simulator waar je met 2 x 4 personen in een karretje zit wat niet rijdt maar voortdurend met de getoonde Simpsonsfilm mee beweegt. Ik heb een groot deel van de ride m'n ogen dicht of kijk naar achter waardoor duidelijk wordt dat we stilstaan en niet echt in een achtbaan, bootje of door de lucht zweven. Het is erg realistisch en vooral ook heel komisch. Aan het eind van de dag gaan we nog een keer en dan houd ik mijn ogen wat meer open. Hierna gaan de mannen naar terminator 3: was niet zo bijzonder. We zien nog een 4-D film van Shrek, lopen door het House of Horrors, waar allerlei enge wezens uit verschillende films de bezoekers de stuipen op het lijf jagen (vooral mij, heel vreemd). We bekijken een optreden van de Bluesbrothers, overal is wat te zien en vooral te horen: er is veel muziek door elkaar te horen. Hierna gaan we naar de Lower Lot voor de Jurrasic Parc Ride. Ik vraag vooraf nog of het een achtbaan is, maar de medewerker zegt dat het een boottochtje is met aan het eind een 'drop': een val van 84 ft naar beneden. Je kunt buitenlangs het bootje wel zien, maar vanaf hoe hoog en hoe steil, dat ondervinden we pas als we er zelf inzitten. Tijdens het tochtje word je al wat nat door 'spuitende' dino's. Ik kan er weinig van genieten omdat ik al helemaal angst heb voor het eindstuk. Op een gegeven moment gaan er allerlei alarmbellen af en telt er iemand af van 10 naar 0 en dan stort het bootje loodrecht 30 meter naar beneden door het water en komt met een enorme plons in een grote plas neer. We zijn echt klets en kletsnat en vooral: m'n hart zit in mijn keel en mijn benen zijn helemaal bibberig. Heel leuk en mooi gemaakt, maar niet voor mij bedoeld helaas: wat was dat eng! We zien nog een spectaculaire show van Waterworld en de mannen gaan nog in de Mummy Ride en rond 18.15 gaan we weer richting Manhattan Beach. We hebben nl. afgesproken om 19.00 weer terug te zijn, omdat we Bert en Lida mee uit eten nemen. Onderweg is het echter erg druk en staan we geregeld vast. Ik bel hen even en het blijkt dat zij zelf ook in de file staan. De reservering is pas om 20.00 dus we hebben hopelijk genoeg tijd. Uiteindelijk zijn wij als eerste bij hun huis en als ook zij arriveren gaan we gelijk door naar het restaurant. We eten er heerlijk en zitten er gezellig. 's Avonds printen we nog even de boardingpassen uit, want morgen is het tijd om te gaan.

Dag 22: Santa Barbara - Manhattan Beach

De reis zit er bijna op, maar eerst nog 2 dagen rondom LA. We vertrekken om 10.00 richting Manhattan Beach, naar Bert en Lida. We zou ongeveer 2 uur rijden zijn als het niet druk is. Ondanks het feit dat het vrijdag is rijden we vlot door. Onderweg bel ik Lida even om door te geven hoe laat we er zullen arriveren. Rond 12.00 zijn we er. We zitten met Lida gezellig buiten; Bert is aan het werk. Het weer is inmiddels veranderd: de zon schijnt volop. Joep wil graag nog een keer naar Guitar Center en omdat er op 5 km afstand een filiaal is gaan we de Bruijnen er weer heen. Rond 16.00 komt Bert thuis, we drinken nog wat als iedereen weer terug is en rond half 6 vertrekken we naar hun zoon en mijn neef Paul die in Ventura woont. Omdat de snelweg druk zal zijn rond dit uur en omdat de Pacific Highway erg mooi is rijden we daarlangs. Het is inderdaad een mooie weg, langs de Santa Monica Pier en Malibu waar leuke optrekjes staan van filmsterren en andere rijken der aarde. Ook deze weg is af en toe druk en tegen 20.00 komen we bij Paul en Kimberly aan. Hun oudste dochtertje Anneke is nog op. We bestellen eten bij de Thai, zitten gezllig even bij elkaar en rond 22.00 gaan we weer terug, deze keer over de snelweg. Als we in Manhattan Beach aankomen drinken we nog wat op het terras en tegen 01.00 liggen we op bed. Morgen gaan we naar Universal Studio's.

Dag 21: Santa Barbara

Het plan was om vandaag te chillen, wat aan het strand te liggen en niets te hoeven. Helaas als we opstaan is het grijs en niet zo warm. Na het inclusieve, maar zeer sobere ontbijt gaan we met z'n vieren de stad in. De temperatuur is wel redelijk, maar alles id grijs. Jammer, niet alleen van de plannen, maar in zonnige staat ziet alles er ook leuker uit. We lopen helemaal tot aan de kust naar Stearn's Warf. passeren vele mooie winkel en restaurantjes. Santa Barbara is echt een hele mooie en gezellige plaats. Er is veel aandacht besteed aan het uiterlijk van de stad. Er zijn ook erg veel zwervers valt ons op en je ontkomt niet aan de Spaanse invloed. Dat maakt het juist zo gezellig en sfeervol. Als we wat rondgekeken hebben op de werf gaan we met een elektrisch busje wat alleen maar State Street op en neer rijdt voor $ 0,25 per persoon weer terug. Tegenover ons motel is een Deli waar o.m. drank en snadwiches worden verkocht. Het is een drukke goed lopende zaak. Je kunt helemaal je eigen sandwich samenstellen (soorty brood, welk beleg, welke kaas, groente, saus etc). We bestellen er 4 en eten die op de kamer op. Als ik langs de parkeergarage loop zie ik een Nederlands gezelschap wat we vanaf Mammoth Lakes steeds tegenkomen: eerst daar in de pizzeria, daarna in Cedar Lodge bij Yosemite, Niek zag ze vervolgens bij het Hard Rock café in San Francisco, waar wij aan het lunchen waren en nu zijn ze hier in hetzelfde hotel als wij ingecheckt en hebben ze de kamers naast ons. Echt heel gek: dat je hetzelfde rondje volgt oké, maar in dezelfde motels en restaurants is toch wel heel toevallig.
Het weer lijkt wat beter te worden, er is geregeld wat zon te zien, dus we besluiten toch naar het strand te gaan, hoewel de jongens het maar raar vinden, beetje lezen, beetje slapen. Met het busje gaan we op pad en installeren ons op het brede zandstrand, waar maar weinig mensen zijn. In het begin gaat het nog, hoewel ik de enige ben die in bikini ligt: de de Bruijnen houden hun kleren aan. Na een uurtje krijgen Niek en ik het echt koud, dus om kwart voor 4 stappen we weer op met het busje richting motel. Onderweg stappen we uit bij de Apple-store: Niek wil weten hoe duur zijn pas in nederland aangeschafte Macbook Air is en Marcel is erg geïnteresseerd in de i-Phone, waarvan hij hoopt dat die hier veel goedekoper is. In eerste instantie lijkt dat ook zo, maar in hele kleine lettertjes staat dat er voor die $ 199 een abonnement bij hoort. We lopen verder naar het motel waar we nog even wat lezen, zelfs Niek is begonnen in een boek dat hij met zijn verjaardag van zijn schoonfamilie heeft gehad. We douchen even het zand van ons af en rond 19.00 lopen we terug om te eten. De stad ziet er weer sfeervol uit en we belanden in hetzelfde restaurant als gisteren: goed eten voor een redelijke prijs en er is plaats op het terras. Ook deze keer is er live muziek, gelukkig van veel betere muzikanten: 2 gitaristen. We blijven nog even luisteren en lopen om 21.00 weer terug naar het motel. Morgen gaan we terug naar LA en Bert en Lida. Foto's: http://picasaweb.google.com/bartniek.

Dag 20: Monterey - Santa Barbara

Vandaag hebben we een lange, maar mooie rit voor de boeg. We willen via de highway 1, die langs de kust loopt naar Santa Barbara. We doen nog even wat boodschappen bij een Mexicaanse supermercator en bij de drogist haal ik een middel tegen insectenjeuk, want Niek is echt helemaal lek gebeten. Op zijn elleboog zitten er zeker 10, op z'n rug wel 20. Hij wordt gek van de jeuk. Om 11.00 beginnen we met de 17 miles drive van Monterey door een bos naar Carmel (bekend van oud-burgemeester Clint Eastwood), waar ik een en ander over gelezen heb op het amerikaforum. Helaas hangt er een stevige mist, dus uitzichten zijn nauwelijks aanwezig. De rit duurt ook enorm lang langs dure woningen, golfbanen en hier en daar een lodge. Het valt mij erg tegen, maar kan ook door de mist komen. Na een uur zijn we aangekomen bij de gate to hwy 1: ook deze weg ligt in de mist. Na een uur begint Joep achterin misselijk te worden van al het bochtenwerk en hoewel ik zelf rijd krijg ik ook wat last (normaal heb ik dat alleen bij meerijden). We besluiten zo snel mogelijk via de snelweg te gaan, maar dat lukt pas na 178 km. Eenmaal op deze weg kun je er niet meer vanaf, tenzij via hele dunne kronkelweggetjes, dus dat schiet ook niet op. Af en toe is er wel iets te zien door de mist. Het is eigenlijk raar: zo rijd je door de zon en even later is het weer supermistig en 10 graden kouder. We stoppen bij de plek waar veel zee-olifanten uitrusten en lekker liggen te zonnen. Grappige beesten zijn dat. Het is dan inmiddels 15.00 en we moeten nog een eind. Uiteindelijk komen we rond 18.00 aan bij ons motel El Prado Inn in Santa Barbara. Het ligt aan het eind van de hoofdstraat en ziet er van buiten in elk geval mooi uit. We parkeren in de overdekte garage en krijgen een kamer op de 3e etage. Met zo'n rollboy kunnen we alle bagage meenemen. Als we de deur openen weten we niet wat we zien: een enorm grote kamer, met 2 grote bedeen, een hele zithoek en nog een hoekje met 2 fauteuils en een mooie badkamer. Ik had wat reviews gelezen over dit motel en vrijwel allemaal vonden ze de prijs-kwaliteitverhouding erg goed. Voor Santa Barbarabegrippen is dit één van de goedkopere motels. ´s Avonds willen we het stadje verkennen en wat gaan eten, maar de jongens willen niet mee. Ze zijn erg moe en gaar van de reis en hebben geen honger; we laten het maar zo. Marcel en ik lopen State Street door en die wordt steeds gezelliger: overal sfeervolle restaurantjes, mooie winkels, doorloopjes en banken. Santa Barbara is echt een mooie en gezellige plaats. We gaan eten bij de State & A bar en restaurant en kunnen op het terras zitten (er is verwarming). Ondertussen wordt er van alles opgesteld voor een band die gaat spelen: altijd leuk natuurlijk. Het eten is erg goed en als we onze koffie en thee hebben begint de band - allemaal goeie vijftigers - te spelen. Ze zijn zo slecht dat we bijna moeten lachen. In elk geval voor ons geen reden om langer te blijven. We lopen nog even verder State Street af, gezellig om een keer met z'n 2'en te zijn. Alles is anders aan deze vakantie, dus dat ook: andere jaren kunnen de kinderen en wij meer onze eigen gang gaan. Nu zijn we voortdurend met 4'en. We lopen weer terug en hopen dat het morgen zonniger weer zal zijn, zodat we naar het strand kunnen. Foto's: http://picasaweb.google.com/bartniek

Dag 19: San Francisco - Monterey

Vandaag moeten we op tijd vertrekken, want we moeten nog z'n 2,5 uur rijden naar Monterey, waar we uiterlijk om 13.30 uur de tickets kunnen halen voor de tocht Whale Watching. Onderweg moet één van ons altijd plassen, deze keer is het de jarige Joep. In Amerika zijn er geen grote tankstations langs de snelwegen (tenminste niet langs die wegen waar wij rijden). Na enige tijd gaan we dus maar gewoon de weg af een plaatsje in en bij de lokale Aziatische supermarkt mag hij gebruik maken van de 'restroom'. We kopen er gelijk weer onze dagelijkse een zak ijsblokjes voor de koelbox en wat flesjes drinken. Om 12.45 komen we aan bij Fisherman's Warf in Monterey: lijkt iets op die van SF, maar dan veel kleinschaliger en eigenlijk ook gezelliger. We halen onze tickets af, eten nog even iets, waarbij ik een pilletje tegen reisziekte neem en kunnen om 13.50 aan boord. We zijn gewaarschuwd voor de kou en wind op de oceaan dus we hebben lange broeken, mouwen en vesten aan (ik 2). Aan de kade zien we al veel zeehonden, zeeleeuwen, pelikanen en in de zee ontzettend veel kwallen - soms enorm grote - zwemmen. We moeten zo'n dik uur varen op volle zee voor we wat zien. Het eerste dier is zeer zeldzaam: een leatherback seaturtle. Een enorme zeeschildpad die blijkbaar nog klein van formaat is. We hebben aan boord een goede gids; een biologe die veel weet over alles wat we zien. Even later, als we over de Monterey Canyon zijn gevaren wordt de zee 1000 meter diep en vanaf hier kunnen we walvissen zien. En ja hoor er spuit vanalles uit de oceaan, we zien de ruggen van de Humpback Whales en als ze gaan duiken de staarten. Het is prachtig om te zien. Ondertussen hangt 1 vrouw al een tijdje over de reling te braken. De rest van de reis ligt ze met een zakdoek voor haar gezicht op een bankje. Dan duurt deze tocht wel heel erg lang. Het is goed koud op de boot. De zee is vrij rustig, maar toch schommelt de boot behoorlijk heen en weer. Marcel staat als een volleerde DiCaprio vooraan en maakt mooie foto's. Om 17.15 zijn we weer terug, waar we nog een zeeotter zien. Hierna bespreken we nog een tafel in een restaurant voor 19.30 en gaan inchecken in het motel. We hebben weer een motel 6: voldoende voor 1 nacht. Niek gaat even douchen, ik draai nog eens een wasje en om half 8 zijn we weer terug op de werf. Het eten is lekker en het restaurant is gezellig. In Amerika krijg je je eten heel snel, dus om 21.00 staat we alweer buiten. Het is inmiddels donker, waardoor de werf nog sfeervoller aanvoelt. We lopen er nog wat rond en gaan terug naar het motel. Morgen naar Santa Barbara.
Foto's op http://picasaweb.google.com/bartniek

Dag 18: San Francisco

Voor vandaag hebben we een tour geboekt naar Alcatraz. We staan vroeg op, halen wat ontbijt beneden (koffie, thee, sap en bananen) en vertrekken rond 8.15 naar Pier 33. We kunnen snel de tickets afhalen en ook al vrij snel boarden. Stipt om 9.30 vertrekt de boot naar het eiland Alcatraz. Het is lekker weer, maar de wind is vrij fors; ik ben blij dat ik een vestje aan heb (als enige overigens). We hebben een foldertje gekregen met wetenswaardigheden over de gevangenis en eenmaal op het eiland aangekomen kunnen we naar boven lopen (nog best een steile trip) om de audiotour op te halen. Deze is in verschillende talen beschikbaar, ook in het Nederlands. Het werkt echt goed: je hoort voortdurend welke kant je op moet en wat er daar te zien is met achtergronden. Iedereen kan in zijn eigen tempo alles bekijken. We vinden de tour allemaal erg indrukwekkend. Joep zei: 'je zou bijna medelijden krijgen met de gevangenen'. Ook voor het personeel destijds moet het vreselijk zijn geweest om in zo'n omgeving te moeten werken. Sommigen woonden op het eiland met hun gezin; het was een dorp op zich. We gaan met de boot van 12.00 weer terug en gaan eerst wat eten bij het Hardrock Café bij Pier 39. Het is weer een zware lunch! We lopen nog even langs wat winkeltjes om voor mij een zonnebril te kopen, want mijn ouwe was enorm beschadigd. Hierna gaan we even terug naar het motel om te bekijken wat we verder gaan doen. We willen natuurlijk nog naar de Golden Gate Bridge en omdat het alweer 15.00 uur gaan we er met de auto heen. Wat blijkt: als we er bijna zijn is de beruchte mist op komen zetten en is van de brug weinig meer te zien. We rijden er overheen; Marcel maakt wat foto's, maar een uitzicht is er niet. Heel maf: van over de heuvels komt er een enorme golf van mist die de hele baai onzichtbaar maakt. Hierna rijden we naar downtown: Union Square. Het lukt ons niet om de parkeergarage die we op het oog hadden te vinden (wat is dat toch altijd..?), dus we parkeren ergens wat verder weg bij het museum voor Moderne Kunsten; een mooi gebouw. Onderweg rijden we langs Chinatown: ongelooflijk de hoeveelheid winkeltjes én Chinezen hier, straat na straat. Na enig zoeken vinden we Union Square: een leuk plein met dure winkels er om heen. We drinken wat op een terrasje, lopen er nog wat rond en gaan dan terug naar de auto. Alle de Bruijnen willen erg graag naar het Guitar Center, maar ik heb daar geen zin in. Ik laat me afzetten in het motel, zodat ik dit blog bij kan werken en zij gaan naar de muziekwinkel. Als iedereen weer in het motel is willen de jongens nog wel wat eten. Marcel en ik hebben geen hinger, dus zij gaan samen op pad naar de KFC/Taco Bell, zo'n 20 minuten lopen. We blijven allemaal op tot 24.00, want dan is Joep jarig. Zijj cadeau had hij al gehad, maar voor de gelegenheid pakken we het in. We hebben vandaag ook nog een kaart en een nieuw oortelefoontje voor zijn MP3 gekocht (ouwe zat een breuk in) en het laatste flesje Corona voor hem bewaard. Morgen vertrekken we naar Monterey, waar we om 13.30 weer present moeten zijn bij de Fisherman's Warf daar. We gaan dan zo'n 3 à 4 uur de oceaan op om te gaan Whalewatchen. Vooraf maar een reispilletje slikken denk ik.
Foto's op http://picasaweb.google.com/bartniek

Dag 17: Yosemite NP - San Francisco

Vandaag verlaten we het laatste nationale park wat we deze reis bezoeken. Niet helemaal tot verdriet van onze kinderen. De reis naar San Francisco brengt ons langs een zeer gevarieerd landschap. Op een gegeven moment doet het bijna Hollands aan: vlak, weilanden. We hebben niet onbeten bij Cedar Lodge en stoppen onderweg nog maar eens bij een Denny's. Ik ben benieuwd hoeveel kilo's we zijn aangekomen deze vakantie....
Na zo'n 4 uur rijden zien we San Francisco in de verte liggen. We staan vrij lang in de file voor de tolbrug, maar na enige tijd zijn we er echt! De TomTom raakt al snel de kluts kwijt tussen de hoge gebouwen van het financiel center. Met wat omwegen zijn we rond 15.00 bij ons motel: het Town House motel in Lombardstreet. Het is een wat oubollig aandoend, maar prima hotel. Parkeren is gratis, wat al heel wat is in SF. De kamers zijn erg schoon en we zijn überhaupt niet van plan om veel op de kamer te verblijven en ook errug belangrijk, mn voor de jongens: er is draadloos internet op de kamer. We vertrekken rond 16.00 te voet naar de Fisherman's Warf, het is ongeveer 20 minuten lopen. Hier heerst een gezellige drukte, vooral bij Pier 39. We lopen langs de historische schepen en gaan tot en met Pier 39 waar veel winkeltjes en eettentjes zijn. Ook staan er langs de hele route her en der 'kunstenaars' verspreid: tekenaars, muzikanten, dansers en mensen die met hele slechte acts proberen geld te verdienen, vaak bijna lachwekkend. De sfeer die de stad uitademt bevalt ook erg goed: gemoedelijk, mooie huizen. Er zijn wel veel bedelaars te vinden. Rond 18.30 zijn we weer terug op de kamer. Vanwege de lunch bij Denny's heeft niemand nog honger, dus we blijven er nog even en bekijken allerlei folders en kaarten. Rond 20.00 willen we met de bus richting de Golden Gate Bridge in de hoop dat daar wat ettentjes te vinden zijn, we hebben nl. geen zin om weer naar Fisherman's Warf te lopen. We moeten nogal een end lopen voor we bij de bushalte zijn. Ik vraag aan de chauffeur of hij naar de brug gaat, maar vanwege werkzaamheden gaat dat niet. Hij gaat wel naar het Golden Gate Park. Te laat realiseren we ons dat dat niet het park is bij de Golden Gate Bridge, maar een park wat zuidelijker ligt. We stappen uit bij de halte die de chauffeur ons aanwijst en staan vervolgens tegen 21.00 in het donker langd een drukke weg langs een park. Ik vind het niet veilig, dus weer terug met de bus. Om een lang verhaal kort te maken: restaurants die nog open zijn kunnen we nauwelijks vinden. Uiteindelijk belanden we om 22.00 bij een pizzeria, ca. 15 minuten van het motel af, waar we wat eten. We hebben ons vandaag weer een rotje gelopen, onze voeten hebben ernstig rust nodig. Morgen echter vroeg op, want we gaan naar Alcatraz. Om 9.00 moeten we boarden bij Pier 33: zeker weer meer dan een half uur lopen. Foto's: http://picasaweb.google.com/bartniek

Dag 16: Yosemite NP

Vandaag gaan we het park verkennen. Eerst gaan Mars en ik ontbijten. We moeten wachten op een tafeltje, verder is het ontbijt prima. We willen naar Glacier Point, zoals ons is aangeraden door Marianne van het allesamerika-forum. De weg hierheen staat er echter een enorme file. Omdat we voor de toegang tot het park ook al een 20 minuten in de file hebben gestaan, besluiten we om naar de vallei te rijden. Hier kunnen we gelukkig de auto kwijt en gaan we met de shuttle naar het startpunt voor de wandeling naar Mirror Lake. We lopen (per ongeluk) over het paardenpad, wat erg rustig is (op wat paarden na dan). Het is relaxt om hier te wandelen, mooie uitzichten, toegankelijke paden. Het meer is leuk, niet veel bijzonders, maar het uitzicht is prachtig. We lopen terug over het goede pad en besluiten met de bus naar Curry Village te gaan om wat te eten. De jongens willen wel weer naar de kamer, maar we gaan toch eerst nog naar Mariposagrove om de Giant Sequoia's te bekijken. Ook deze rit duurt meer dan een uur door een spectaculair landschap. Rond 17.00 zijn we in Mariposa Grove en gaan we wandelen naar de Grizzly Giant, zo'n beetje de grootste boom die er staat. Het zijn echt enorme dingen (zie foto's). Hierna nemen we afscheid van Yosemite: het is een prachtig park, maar naar onze smaak toch te druk. Morgen naar San Francisco. Foto's: http://picasaweb.google.com/bartniek

Dag 15: Mammoth Lakes - Yosemite National Park

Vanochtend willen de jongens weer geen ontbijt, dus Mars en ik gaan weer samen op pad. Tegenover het hotel zit een bakkerij van Nederlandse herkomst Schats en daar gaan we ontbijten en broodjes halen voor de lunch en de jongens. Je kunt er Hollandse dingen kopen als vokkorenbrood, krentenbollen, harde broodjes. We kopen wat lekkere dingen, ontbijten snel en gaan als de jongens gedoucht zijn op pad. We besluiten om eerst naar de ghosttown Bodie te gaan, wat wat verder door ligt. Het is een stadje waar rond 1870 een goudader werd ontdekt en daarna in een paar weken tijd tot de op één na grootste plaats van de VS uitgroeide. Er zijn nog aardig waren huizen en andere gebouwen (school, kerk, hotels e.d.) bewaard gebleven. Het is groter dan wij vooraf verwacht hadden. Het is er nog steeds erg koud, maar we blijven er toch best een tijd. Hierna terug naar de Tiogapass, de Oostelijke toegang tot Yosemite NP. Het is dan inmiddels al 13.30. De Tiogapass is een prachtige weg, enorme rotsen, meertjes, heel erg mooi. We merken dat het rijden door Yosemite NP veel tijd kost: het is druk met verkeer en de wegen zijn erg bochtig. We willen in principe naar de vallei rijden om eventueel al een trail te doen. Onze TomTom geeft aan dat het motel wat we geboekt hebben (Cedar Lodge in El Portal, aan de westingang van het park) nog zo'n 4 uur rijden is. We stoppen bij de Bridevail waterval en lopen daar even naar toe. Het park is geweldig mooi. Het doet wat Europees aan, maar alles is veel groter (hoe kan het ook anders) en weidser. De enorme kliffen zijn deze keer niet rood van kleur maar 'gewoon' grijs. Inmiddels is het 17.00 uur. Volgens de navigator zullen we pas om 19.30 uur in het motel zijn, dus we besluiten die kant maar op te rijden. Morgen hebben we de hele dag om Yosemite nader te verkennen. TomTom is echter behoorlijk in de war hier; als we het park uitrijden zijn we al in El Portal. We moeten nog even zoeken naar Cedar Lodge, maar rond 18.00 zijn we er. Het is een groot complex, wat weinig uitstraalt. De kamers zijn wel erg groot en schoon, verder is het qua sfeer niet leuk: geen vriendelijk personeel bijvoorbeeld en massaal. We installeren ons en Niek gaat even liggen. Hij heeft weer veel last van moeheid, futloosheid en is energieloos. Daar heeft hij al maanden wisselend last van en nu door het rondreizen komt het denk ik weer terug. Rond 20.00 willen we gaan eten, maar zowel bij Cedar Lodge als bij een ander motel Yosemite View is er pas na een uur een plaatsje. We kopen in een plaatselijk winkeltje broodjes, yoghurtjes etc. en eten op de kamer. Foto's: http://picasaweb.google.com/bartniek.

Dag 14: Stovepipe Wells - Mammoth Lakes

Vanochtend willen de jongens uitslapen. Mars en ik gaan dus met z'n 2'en ontbijten. Rond 8.00 is er veel minder wind, wat het gelijk wat minder warm maakt. Na het ontbijt merken we dat de wind weer aantrekt. Terwijl de jongens gaan douchen, gaan Mars en ik naar de general store: een leuk winkeltje waar ik eindelijk een hoed koop. Hierna gaan we op weg naar Mammoth Lakes: we rijden nog een heel eind door de bergen van Death Valley. Ik had niet verwacht dat het landschap in dit park zo gevarieerd zou zijn. De temperatuur loopt al weer snel op naar boven de 40 graden. Als we hoger gaan zakt de temperatuur meteen naar zo'n 35. De omgeving is spectaculair, maar we stoppen nergens, want hoewel we maar zo'n 300 km moeten rijden, geeft de TomTom aan dat we daar 5 uur over doen. Het klopt wel dat het rijden door de bergen nkiet echt snel gaat, maar 5 uur duurt het niet. In Lone Pine stoppen we om wat te eten: een heel leuk plaatsje met een aangename temperatuur: 25 graden. Hierna gaan we v erder en merken dat de temperatuur steeds verder zakt. Als we rond 16.00 in Mammoth Lakes aankomen is het nog maar 13 graden: een verschil van 30 graden met waar we vandaan komen. Het is een echte wintersportplaats, waar voor ons weinig te beleven valt. We logeren in Motel 6: niet veel aan, maar alles wat je nodig hebt is er. We kunnen hier in elk geval wel een wasje draaien en hebben eindelijk internet, hoewel niet op de kamer. In de reisgids las ik dat er een outletcenter is en daar gaan we aan het begin van de avond heen: het blijkt tegenover het motel te zijn. Ook dit is weer niks, helaas. We gaan eten bij een erg goed Italiaans restaurant en daarna naar het motel: blog bijwerken en tv kijken. Het is inmkiddels echt koud: 8 graden. Achteraf hadden we beter in Lone Pine kunnen logeren denk ik, zag er gezelliger uit. Ik zit nu bij de receptie te werken aan het blog en hoor de receptioniste tegen de gasten vertellen dat het vandaag extreem koud is en dat het vanochtend zelfs even gesneeuwd had. Ook een cultuurshock vanuit Death Valley. Morgen gaan we naar Yosemite National Park, waar het hopelijk minder koud is. Foto´s worden nog ge-upload, maar dat is Niek zijn taak.

Dag 13: Las Vegas - Stovepipe Wells Village (Death Valley)

Vandaag verlaten we Sin City en vertrekken we naar Death Valley. We moeten vòòr 12.00 uitgecheckt zijn, wat net lukt. We willen eerst nog naar de Hoover Dam wat de andere kant op ligt. Achteraf gezien niet zo'n goede keus. We moeten in file naar de Dam, het is weer warm: 45 graden en bij de dam is het erg druk. Het is een enorm bouwwerk, evenals de brug die in aanbouw is boven de Coloradoriver. We lopen er even langs, bezoeken een winkeltje en gaan weer snel terug naar de koele auto. Inmiddels is het half 4 's middags en moeten we nog naar Death Valley. We zorgen dat we voldoende water voor ons zelf en brandstof voor de auto hebben, want in de woestijn is er niets. Het landschap is fascinerend: de droogte en zandverstuivingen: erg apart. Het gaat ook steeds harder waaien. We komen rond 19.30 uur aan: het is warm, maar vooral de hete wind maakt het zeer apart om te ervaren. We hebben onderweg al gegeten en bezoeken 's avonds nog even de saloon, waar de jongens een paar potjes poolen en een slecht gitarist een live optreden verzorgt. De kamer is ruim, niet zo schoon, maar de airco werkt gelukkig. De hitte is nauwelijks te dragen: alsof er een enorme föhn op je gericht staat. Stovepipe Wells Village ligt tegenover de zandduinen: het uitzicht is weer geweldig. Behalve een saloon is er een restaurant, een lounge waar een internetverbinding zou moeten zijn (die niet werkte) en aan de andere kant van de weg is een general store. We gaan rond 11.00 slapen, moregn gaan we naar Mammoth Lakes, op weg naar Yosemite NP.

Dag 12: Las Vegas

Vandaag hebben we eerst wat uitgeslapen; Las Vegas moet je vooral 's avonds en 's nachts meemaken. We ontbijten niet in het hotel: overal staan lange wachtrijen, maar bij Starbucks in de Fashion Show Mall. Hierna reserveren we kaartjes voor de show Mystère van Cirque de Soleil, die draait in het TI-hotel. Ze zijn erg duur, maar we willen de show graag zien. Vandaag willen we naar één van de outletcentra om wat te winkelen. We gaan met de bus, die erg vol is en het duurt nogal lang voor we erg zijn. Het blijkt dat het winkelcentrum niet in 1 gebouw is, wat ik verwacht had, maar aparte winkeltjes: er is dus geen airconditioning. Het is weer ontzettend warm en ondanks de sprinklers die overal staan niet echt weer om te winkelen. De outlet valt ook wat tegen (zoals outlets eigenlijk altijd doen). We gaan om 15.00 al weer terug, moe door het lopen en de hitte. We moeten ook al vroeg eten, want om 19.00 begint Mystère. We eten in het hotel bij Kaluhaville: erg goed en gezellig. Hierna gaan we naar de theaterzaal voor de show. Die is echt geweldig om mee te maken. Acrobatiek, ballet, dans, zang en met een komische inslag: fantastisch gewoon! Hierna willen we de rest van de Strip verkennen, voorbij het Bellagio. We bekijken nog New York, New York, het Luxor en het Excalibur. De laatste 2 zijn niet zo interessant, maar het kan er ook aan liggen dat we het wat moe worden. We besluiten om terug naar het hotel te lopen, wat nog zeker een uur duurt: om half 2 's nachts liggen we uitgeput en met blaren op onze voeten in bed. Vegas is fantastisch en uitputtend.

Dag 11: Zion - Las Vegas

Inmiddels is het 6 augustus en hebben we weer een internetverbinding. Met terugwerkende kracht dus. Deze dag gaan we naar Las Vegas. De kinderen hebben er veel zin in! Het is nog steeds erg warm. Na een rit door weer een prachtig landschap zien we opeens in de verte de Stratosphere en andere hoge hotels van Vegas liggen. We arriveren er rond 12.30 uur en kunnen gelijk inchecken. Ook hier is het erg warm, maar vooral: wat een cultuurshock! Een en al herrie en kitsch. De auto hebben we via Valetparking laten stallen. We hebben een kamer op de 6e etage van het Treasure Island hotel. Vanuit de hal waar het casino is komt een hoop geluid uit alle gokkasten. We gaan even naar de kamer om de spullen weg te zetten en vertrekken dan om de Strip te verkennen. Het TI hotel ligt zowat midden op de Strip, we lopen richting het Stratosphere en kijken onze ogen uit: waar zijn we in hemelsnaam in beland. De temperatuur loopt weer tegen de 40 graden; het lopen is dus nogal vermoeiend. Bij het Saharahotel is een achtbaan waar de jongens wel in willen. We gaan met z'n vieren naar boven : Mars en ik kunnen blijven kijken terwijl zij in de trein stappen. Er wordt het een en ander verteld en opeens wordt de terin met een rotgang weggeschoten. Ik schrik me helemaal kapot, wat een vaart! Binnen 2 minuten zijn ze weer terug: ze vonden het helemaal te gek. We besluiten om een buskaart te kopen die 24 uur geldig is, want we hebben geen zin meer om het hele eind terug te lopen. We gaan even naar de hotelkamer om wat bij te komen en gaan daarna de andere kant op om wat te eten en de strip v erder te verkennen. Als we klaar zijn met eten is het inmiddels donker en dan is Vegas op z'n best: wat een leven en licht, het is ongelofelijk! We gaan binnen bij Caesars Palace, een enorm hotel met een winkelcentrum er aan, met hele dure luxe zaken. Hierna lopen we naar het Bellagio wat er naast ligt; nou ja ernaast: de afstanden zeer enorm. We komen daar aan juist voordat de beroemde fonteinenshow begint. Het is inderdaad prachtig om te zien. Hierna steken we over en bekijken nog de hotels Paris en The Venetian. Bijna hotels zijn erg leuk om in rond te dwalen. Vooraf waren we wat sceptisch over zoveel nep en namaak en op zich is het dat ook, maar het heeft wel een hele leuke sfeer. De jongens vinden het fantastisch. Hierna gaan we nog met de bus naar Fremont voor de Fremont Street Experience. Dat viel ons wat tegen, wel een leuke sfeer daar, maar het lichtspektakel vonden we niet zo veel. Tegen die tijd (23.00) waren we ook wel een beetje klaar ermee, doodmoe van het lopen, de warmte en zoveel drukte. Met de bus weer terug naar het hotel waar we op 0.30 zijn gaan slapen. Morgen weer een dag.

Dag 10: Zion

Vandaag beginnen we de dag met een wasje bij de Zion Laundry. Hierna nemen we een ontbijt bij Oscar's Cafe. We nemen allemaal een gezond ontbijt: Marcel fruit met melk en Granola (een soort cruesli) en de jongens en ik fruit met toast en jelly. Hierna gaan we in onze hikinguitrusting met de free shuttlebus op pad. Het is al erg warm (we zijn weer aan de late kant), al zo'n 39 graden. We gaan dan ook de Riverside Walk doen: een makkelijke trail langs de rivier van zo'n 3,5 km heen en terug. Aan het einde gaat de trail over in de Narrows: een lange en inspannende trail waarvan het eerste deel door de rivier moet worden gelopen. We hebben het plan om deze dag ook nog de Weeping Rock trail of de Emerald Pools trail te doen. De wandeling langs de rivier is inderdaad erg makkelijk, maar erg mooi. De enorme rotswanden zijn indrukwekkend. De trail eindigt aan de rivier. We besluiten om een stukje van de Narrows te lopen. Met onze hikingschoenen aan lopen we de rivier in, aanvankelijk alleen maar nat tot en met de enkels. Het is best een onderneming, want de stenen waar je over loopt zijn soms erg glad en het is niet altijd goed te zien waar je je voeten weg zet. Veel mensen hebben een stok als steun: heel slim. Op een zeker punt is de rivier zo diep dat ik (met mijn ietwat geringe lengte) haast tot mijn middel in het water sta. Hierna gaan we nog een klein stukje verder en daarna weer terug naar het startpunt van deze trail. Ondanks de hitte blijven we behoorlijk nat en gaan dan ook met de shuttle eerst terug naar het motel om ons om te kleden en de schoenen te laten drogen; het is dan al 15.30 uur. Bij de ingang van het park is er een Giant Theatre, waar vanavond Ice Age 3 wordt vertoond in 3D. De jongens zijn wel een beetje klaar met de natuurparken, wij begrijpen dat wel, dus we reserveren kaartjes voor deze film en laten de andere geplande trails vallen. Bij het motel doen we onze natte spullen uit en de een na de ander valt in slaap voor een korte middagdut. Rond half 6 gaan we eten en daarna naar de film. Het is echt een leuke film en het effect van 3D maakt het nog leuker. Om 22.00 zijn we weer terug. Morgen naar Las Vegas.

Dag 9: Bryce - Zion National Park

Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan omdat we om 9.40 al bij de Corral in Bryce NP moesten staan om te horen of we mee konden met paardrijden. Na ongeveer 3 kwartier werd duidelijk dat er nog maar 1 paard over was voor de ochtend. We zijn toen terug gegaan naar de reserveringsdesk om de betaling die we per creditcard al gedaan hadden ongedaan te laten maken. Hopelijk is dat goed gelukt. In het motel hadden we gezien dat er van daaruit ook horsebackriding mogelijk was, maar dan in de Red Canyon. Hier konden we mee voor een 2 uur durende rit vanaf 11.00 uur. We werden met een busje naar de Red Canyon gereden en moesten daar wachten tot de paarden terug waren. Tegen half 12 zaten we onze paarden. Ik vond het best eng, want ik zat (als kleinste) op het grootste paard. We kregen uitleg over hoe we moesten rijden ´Western like´, wat betekent 1 hand op de steun en in de andere hand de teugels vasthoudend. Links, rechts, stoppen en aansporen, we deden het allemaal of we nooit anders gedaan hadden. We reden met z'n vieren achter Kip aan onze gids door een prachtig landschap, wat door toeristen nog nauwelijks ontdekt lijkt te zijn. De paarden moesten omhoog, dat was niet zo eng, maar naar beneden ... was minder comfortabel. Kip zei tegen me dat wat me kon helpen was om te vertrouwen op het paard en dat heb ik toen maar gedaan. Niek reed helemaal achteraan op een paard Papoosh wat een beetje lui was. Hij bleef steeds achteraan. Mijn paard Sundance daarentegen wilde steeds het paard van Kip inhalen. Marcel zijn paard Breaker struikelde regelmatig over zijn eigen poten en het paard van Joep Lucy deed het heel goed. Af en toe stopten we even om foto´s te maken of als Kip iets te vertellen had (wat niet zo veel voorkwam). Hij vertelde op een punt dat we vlakbij de ´hide out´ van Butch Cassidy waren die hier vlakbij was opgegroeid als zoon van Mormonen. Het kan verkeren.
Na een uur ging mijn linkerknie al pijn doen, dus ik was blij dat we na anderhalf uur al op de startplek waren. Eenmaal van het paard af voelden we allemaal onze spieren goed. Nadat we weer bij onze auto waren gebracht gingen we gelijk door op weg naar Zion. Onderweg hebben we nog wat gegeten en tegen 17.00 waren we er. We moesten door het National Park om in Springdale waar we overnachten, te komen. We kregen dus gelijk een indruk van dit park. Heel erg mooi; in plaats van dat we bovenaan een canyon in keken, reden we nu in het dal en keken tegen de enorme rotswanden op. Het was er gelijk een heel stuk warmer, nl. 35 graden. Het motel was prima en gelegen in een toeristisch, maar gezellig aandoend plaatsje. Er zijn veel winkeltjes, motels en restaurantjes te vinden. Nadat we ons geìnstalleerd hadden heb ik eerst een was gedraaid in de laundry van Springdale. Hierna zijn Mars en de jongens nog even langs de winkeltjes gelopen en hebben daar slippers gekocht voor Joep, want die van hem waren aan het vergaan. Hierna nog wat relaxen en TV kijken en natuurlijk internetten. Nadat we ons opgefrist hebben zijn we 's avonds nog een ijsje gaan eten, want een maaltijd kon er niet meer bij.

Dag 8: Page - Bryce Canyon

Vandaag als afgesproken eerst ontbijten bij Denny's, wat vooral betekent: veel! Hierna gaan we op weg naar Bryce Canyon. Het landschap verandert geleidelijk van droog en Western-like naar een groener en vriendelijker aandoend landschap. We moeten de klok een uur vooruit zetten en zijn tegen half 2 al bij het motel Bryce Canyon Pines. We kunnen echter pas om 15.00 inchecken, dus we gaan eerst naar het National Park. Bij het visitor center bellen we eerst (O)ma Walter die vandaag jarig is. Niek ontmoet er nog een schoolgenoot van hem, met wie hij op de HAVO les heeft gehad. Heel toevallig. Hierna gaan we de Navajo Loop Trail lopen. Het park is erg groen, ruim en mooi. We trekken onze hiking-uitrusting weer aan en gaan op pad. Bryce Canyon is erg bijzonder: de roodgekleurde Hoodoos zijn prachtig om te zien. Er tussen staan enorme naaldbomen. De trail is maar 2,5 km en we dalen ook 'maar' 167 meter. Minder inspannend dus dan de trail in de Grand Canyon. Er worden natuurlijk weer veel foto's gemaakt en we nemen rustig de tijd voor deze trail. Tegen 16.00 zijn we weer boven, toch moe van de klim. In een informatiekrantje wat we kregen stond een mogelijkheid om per paard of ezel de canyon door te gaan. We besluiten om voor morgen hiervoor te reserveren. Jammer genoeg is er geen plaats, maar we worden op een wachtlijst gezet. Morgen moeten we om 8.40 ter plekke zijn en krijgen we te horen of we mee kunnen voor een tour van 2 uur. Hierna rijden we terug naar het motel (20 minuten rijden) om in te checken. Mijn eerste indruk van het motel was dat het wat goedkoop aandeed, maar de ligging is prachtig. We hebben voor dit motel gekozen, omdat de lodge in het park zelf vol was. De kamer is echter prima, van alle gemakken voorzien en met een fantastisch uitzicht. De sfeer hier is echt heel anders als wat we tot nu toe ervaren hebben. De mannen lijken echte cowboys en iedereen heeft hier een lijzig super-Amerikaans accent. Het is ook een stukje koeler met meer wind, wat wel eens prettig is. We eten 's avonds bij het motel: weer enorme hoeveelheden; niemand van ons krijgt hier zijn bord leeg. Vanavond op tijd naar bed, want morgen moeten we vroeg op pad en dan alles al ingepakt hebben. Morgenmiddag vertrekken we naar Zion National Park.

Dag 7: Page

Vandaag gaan we de Antelope Canyons bezoeken. We moeten een beetje haasten, want vòòr 9.00 ontbijten. Voordat iedereen gedoucht is....
Het continentaal ontbijt is inbegrepen, maar stelt dan ook niks voor: een soort mierenzoete muffins van een ondefinieerbare substantie, je kunt boterhammen roosteren (voor mij op zich prima) en er is cereal en dat was het. Niek en Marcel die wat meer van hartig houden om de dag te beginnen eten vrijwel niets. We besluiten morgen bij Denny's te gaan ontbijten. Hierna trekken we onze hikingschoenen weer aan, nemen wat drank en ijsblokjes mee en gaan op pad naar de Antelope Canyon. We besluiten eerst de Upper Canyon te gaan bekijken en daarna de Lower Canyon. We verzamelen op een parkeerplaats van waaruit je met pick-ups naar de canyon wordt gebracht over een zanderige weg. We betalen $ 6 per persoon voor een Navajo-permit die ook te gebruiken is voor de Lower en nog eens $ 25 p.p. voor een tourguide. We kunnen vertrekken met de tour van 10.00 uur. Het drukst is het rond het middaguur, vanwege de mooie lichtinval in de canyon, maar wij houden er niet zo van om in de drukte te lopen. Daarnaast is het bewolkt vandaag, dus van de lichtinval komt sowieso niet zo veel. De tocht naar de canyon is grappig. Onze gids: een Navajo-vrouw van rond de 50 - 60 jaar (?) rijdt ons er heen. Je moet een soort van bergspleet instappen om de canyon te betreden. Op de foto's is te zien hoe indrukwekkend het er uit ziet. We komen ogen te kort. Onze gids geeft veel informatie en ook van uit welk punt je de mooiste foto's kunt maken. Ze heeft een rood gezicht en vertelt dat ze deze 'sunscreen' zelf maakt van rood zand vermengd met zonnebrand. Beschermt tegen de zon en 'keeps you young'. Ze vertelt dat er afgelopen zaterdag een 'flash flood' is geweest waardoor de canyons volgestroomd waren met water. De Upper is inmiddels weer droog, hier en daar zijn takken te zien die meegevoerd zijn. Het is niet druk in de canyon waardoor we alles goed kunnen zien en Marcel en Joep weer veel foto's kunnen maken. Na ongeveer een uur gaan we terug naar de parkeerplaats. Van daaruit rijden we naar de Lower Canyon. Deze canyon moeten we betreden door af te dalen in de grond. Er gaat een gids mee, maar alleen om de weg te wijzen: hij vertelt niets. In 1997 zijn hier 11 toeristen verdronken toen ze werden verrast door een flash flood: de canyon stroomde vol en ze konden geen kant op. De afgelopen dagen is de canyon gesloten geweest ivm de flash flood van afgelopen zaterdag. Er is in de canyon ook nog veel van te zien, op sommige plaatsen is het modderig en o wat zijn we blij met onze stappers! Deze canyon is anders van karakter, er zijn veel nauwe doorgangen, je moet trapjes af, maar van boven is hij veel meer open. Ik was vooraf nog aan het twijfelen of ik er wel in moest gaan, vanwege mijn claustrofobie, maar ik heb me geen moment opgesloten gevoeld. Ook hier was het niet druk. De canyon zelf is een stuk langer: je doorloopt deze en moet dan bovenlangs weer bovengronds teruglopen naar het parkeerterrein. Het is dan inmiddels zonnig en warm. Hierna gaan we lunchen in Page bij Ranch House Grille. Ook hier weer enorme porties, de dranken alleen al! Klein maar fijn kennen ze in de VS niet. We hebben dan ook al wat dikke mensen gezien, echt niet normaal soms.
's Middags zijn we eigenlijk allemaal moe (waarvan?) en gaan we wat relaxen. Aan het eind van de middag gaan we naar de Walmart om nog wat inkopen te doen: je bent er zo een uur mee kwijt. De jongens willen graag weer bij de Dam Bar & Grille eten, dus dat doen we. Het is een relaxte tent met goed eten en we zitten er erg gezellig. Morgen vertrekken we naar Bryce Canyon.

Dag 6: Grand Canyon - Page

Ik heb nog geen meter gereden in onze vette auto (volgens Niek) en ga dat vanaf vandaag maar eens doen. We besluiten om onderweg te ontbijten en halen alleen koffie, thee en sap voor nu. Nadat we alles weer ingepakt hebben geeft Marcel uitleg over de auto. We hebben al vaker in een automaat gereden, maar niet met de pook aan het stuur. Het blijkt heel simpel te zijn en we gaan op weg. We rijden via de oostkant langs de canyon en het duurt een hele tijd voor we het park uit zijn. We rijden door het reservaat van de Navajo-indianen: overal langs de weg staan ze er met verkoop van sieraden en potten (van paardenhaar?). We stoppen af en toe even om van het fantastische uitzicht te genieten. Het is ongelofelijk dat we hier zomaar doorheen rijden: zo'n weids en gevarieerd landschap. Marcel maakt vanuit de auto weer vele foto's. Echter in dit prachtige landschap is nergens iets te bekennen waar we kunnen ontbijten. Rond 11.00 zijn we in Cameron en daar is een oude tradingpost met een diner. We stoppen hier en nemen allemaal een clubsandwich: erg lekker! We gaan weer verder door het landschap wat ons erg aan westernfilms doet denken en komen rond half aan in Page bij het Page Boy Motel waar we voor 2 nachten geboekt hebben. De receptie is echter tot 14.00 dicht, dus gaan we maar wat drinken bij de Dam Bar & Grille: een hele leuke tent waar ze op het terras kunnen zitten. We zijn tot nu toe weinig terrassen in de VS tegengekomen; als het 46 graden is, kan ik me daar iets bij voorstellen. Nu is het zo'n 34 graden en wat wel lekker is: het terras heeft een sprinklerinstallatie wat voor verkoeling zorgt. Tegen 14.00 gaan we terug naar het motel. Van buiten ziet het er wat goedkoop uit (wat het ook is: $ 85 per nacht voor ons 4'en incl. ontbijt), we wachten maar af. De eigenaresse is heel aardig en wijst ons onze kamer op de begane grond. De auto kunnen we voor de deur parkeren (fijn, scheelt een hoop gesjouw) en als we de deur opendoen zijn we blij verrast: een hele ruime kamer met aan de andere kant een schuifpui die uitkomt op een soort binneplaats met een zwembad, speeltuintje en tafels waar je kunt eten met je gezin. Ook zijn er per kamer 2 stoelen en een klein tafeltje beschikbaar, dus we kunnen buiten zitten. Ik ga gelijk er op uit om een was te kunnen draaien, want dat is wel nodig. Als we gesettled zijn gaan we met elkaar bekijken wat we deze 2 dagen gaan doen. Ik had thuis al bijna gereserveerd voor de Colorado rafttour: een tocht van 4 uur over de Coloradorivier. Ik was er toch terughoudend in en nu we opnieuw de website bekeken hadden we geen van allen het gevoel dat dit geweldig zou zijn. Niek dacht dat het meer iets voor bejaarden was (!), ik was bang dat ik het na een uur al wel gezien zou hebben en ook Marcel en Joep waren niet dolenthousiast. Dit afgezet tegen de prijs van $ 320 dollar heeft ervoor gezorgd dat we het hebben laten vallen. We gaan naar het visitorcenter bij de Glencanyon Dam: een enorm bouwwerk. In het center is van alles hierover te vinde: hoe de brug en dam gebouwd zijn, excursies in de dam etc. Ik ga naar de balie en krijg infomatie over Horseshoe Bend en de Antelope Canyons. We besluiten om meteen vanuit het visitorcenter (het is inmiddels 17.00 uur) nog naar Horseshoe Bend te gaan (de foto's verklaren de naam). Gewoon op onze slippers en flip-flops, wat goed te doen is volgens de medewerker aan de balie. Het is naar de parkeerplaats van Horseshoe Bend zo'n kwartiertje rijden, daarna begint de wandeling er naar toe. We komen er achter dat dichte schoenen toch wat makkelijker zou zijn geweest. Naar de Bend toe lopen gaat op zich nog: je loopt door oranje gekleurd fijn zand, als op een strand, maar langs de Bend zelf om een goede blik te krijgen er op: mwa, dat is wel eens wat spannend vind ik op die slippertjes. Ik loop voortdurend tegen de jongens te roepen dat ze moeten uitkijken. Je kunt nl. tot de rand lopen, daar overheen kijken om te zien wat dit weer voor een geweldig natuurverschijnsel is, maar er is geen reling of zo waar je je aan vast kunt houden. Het is fantastisch om te zien: niet alleen Horseshoe Bend zelf, maat het hele uitzicht van daar, een geweldige ervaring. We vinden dit eigenlijk nog mooier dan de Grand Canyon, vanwege de verscheidenheid. We blijven zo'n uurtje rondkijken, er zijn weer heeeeeeeeeeeel veel foto's gemaakt en gaan weer terug naar het motel. Hier even douchen, internetten natuurlijk (de jongens) en daarna gaan we eten bij de Dam Bar & Grille, we vonden het er zo leuk uitzien met een goede sfeer. We moesten even wachten op een tafeltje, kregen een plakkatje mee, waar ee lampje in zat en gingen aan de bar zitten. Daar kregen we te horen dat de jongens niet aan de bar mochten zitten - nothing personal - maar dat mag in de VS niet voor je 21e. We verkasten naar een tafeltje en na 5 minuten begon dat plakkatje te trillen en licht te geven: onze tafel was klaar. We hebben er heel gezellig gezeten en lekker gegeten. Voor de drank konden we steeds een refill vragen en eigenlijk voor het eerst hebben we een soort v an normaal gegeten: geen fastfood en lekker. Hierna weer terug naar het motel en slapen. http://picasaweb.google.com/bartniek.

Dag 5: Grand Canyon

Yes, eindelijk een hele nacht doorgeslapen tot 5.00 uur! Nadat iedereen weer fris en fruitig is gaan we ontbijten in het hoofdgebouw van Maswik Lodge. Niek vindt dat hij wat beter op z'n eten moet letten, omdat hij bang is teveel aan te komen in gewicht. Hij neemt een appel, sinaasappel, banaan en voor het lekkere 1 french toast als ontbijt. Joep gaat er nog helemaal voor en neemt een pancake en 2 french toasts. Marcel neemt iets van een Grand Canyon breakfast: scrambled eggs, bacon, gebakken aardappelen en toast en ik neem scrambled eggs en 1 french toast. Allemaal nog een yoghurtje en een banaan en eigenlijk wat dat het enige wat smaakte, de rest was echt niet lekker: koud, taai, smakeloos. We gaan maar weer snel terug naar onze cabin, want vandaag willen we onze eerste trail gaan lopen. We besluiten om de kortse trail te nemen de South Kaibab Trail. We zijn nl. geheel onervaren lopers en willen niet gelijk te hard van stapel lopen. We trekken onze gloednieuwe bergschoenen aan, vullen rugzakken met water, frisdrank, broodjes en chips (voor het nodige zout) en gaan met de free shuttle bus naar de start van de trail. Het is inmiddels al 11.00 geweest (eigenlijk al te laat dus) en vrij warm, maar we gaan er voor. We beginnen te lopen: alsmaar naar beneden dalen we de canyon af. We komen steeds mensen tegen die wel slim genoeg waren om op tijd te beginnen en met veel gehijg en gepuf terug naar boven lopen. Marcel en Joep maken onderweg veel foto's; het is ook heel bijzonder om zelf in die canyon te lopen. We zien erg veel eekhoorntjes, prachtige vergezichten en ondertussen maak ik me een beetje zorgen over de terugweg. Na ca. een uur zijn we op het eerste stoppunt Cedar Ridge. We hebben dan 2,4 km gelopen en zijn 374 meter afgedaald. Hier aangekomen begint het te regenen en hier en daar is een bliksemflits met donderklap te horen. We eten de broodjes, drinken wat en schuilen met nog een paar mensen onder een afdakje. Als het droger is besluiten we terug te lopen. Voordeel: de zon was weg, dus het was veel minder warm dan op de heenweg. Na een kwartier hebben Marcel en ik het al zwaar: alleen maar bergop met veel treden (naja een soort van). Ik heb minder moeite met naar boven lopen als het geleidelijk gaat dan met traplopen. We hebben toch te weinig drinken meegenomen en moeten zuinig aan doen. De jongens gaan alsof het ze nauwelijks moeite kost, wat natuurlijk niet waar is, maar ze hebben wat medelijden met die ouwe ouders van ze....
Mijn kuiten beginnen al wat tegen te sputteren, maar na 3 kwartier zijn we eindelijk boven en errug trots op onszelf! Het weer blijft wat onrustig: donkere wolken, afgewisseld met zon. We gaan met de bus weer terug naar de cabin, waar we even uitrusten. Niek, Joep en ik gaan dan even naar het hoofdgebouw waar WIFI is, om ieder z'n eigen ding op de laptop te laten doen. Ze missen hun vriendinnetjes erg, en wegens het tijdverschil is er weinig gelegenheid om contact te hebben met elkaar. Niek zijn vriendin Tessa is inmiddels zelf met vakantie in Engeland, waar ze geen internetverbindig heeft, dus dat moet via SMS. Het leven is zwaar als je met je ouders naar de VS moet. Als de jongens weg zijn ga ik de blogspot bijwerken en terug in de cabin merk ik dat alle heren liggen te slapen. De eerste hike hakt er in! Ik ga voor het eerst deze vakantie lekker lezen. Nadat iedereen weer wakker is besluiten we om vanavond nog een keer de zonsondergang te bekijken. We willen dus vroeg eten en doen dat weer bij Maswik Lodge. Ook deze keer is het niet te eten. Niek had spaghetti, die nog wel ging, maar wij hadden allemaal hot chickenwings en die waren echt vies. Alleen de sla was te eten. Als je ooit hierheen gaat: de cabins zijn prima, alles zit erin wat je nodig hebt en de sfeer is leuk. Maar ga ergens anders eten, want hier eten is zonde van je geld. We lopen van onze cabin naar een viewpoint bij Bright Angel Lodge en wachten op de zonsondergang - wat nog wel een uurtje duurt. Het is weer bewolkt en in de verte is met regelmaat een bliksemflits te zien en vele regenbuien. We vinden het wat minder spectaculair dan gisteren, maar toch bijzonder om mee te maken. Marcel en Joep gaan hierna nog ijsblokjes halen bij de general store en daarna gaan we weer vroeg slapen. Morgen vertrekken we naar Page. http://picasaweb.google.com/bartniek.

Dag 4: Lake Havasu - Grand Canyon

Vanmorgen toen we de motelkamer uitliepen om te gaan ontbijten was het al 40 graden Celsius. Na het ontbijt hebben we getankt en ijsblokjes voor de koelbox gehaald en gingen we op weg naar de Grand Canyon. Na korte tijd passeerden we een Wal*Mart, waar we wat boodschappen hebben gehaald. Wat een enorme tent is dat! Je verdwaalt er zowat. We hadden besloten via route 66 te rijden naar de Grand Canyon. We kwamen bij Hackberry langs een oude general store met nog een oud tankstation etc. Hier zijn we even gestopt om alles te bekijken. Verderop bij Seligman hebben we geluncht in een leuke tent. Hierna verder naar de Grand Canyon waar we rond 17.00 aankwamen. Op weg naar onze overnachtingsplaat Maswik Lodge kwamen we langs een viewpoint. We zijn gelijk gestopt en zagen voor het eerst de Grand Canyon 'live'. Echt geweldig om te zien. Je hebt eigenlijk niet door dat je er zo dicht bij bent, want in het park rijd je door een wat bosachtig aandoend terrein en ineens zit daar een enorme krater in de aarde. Marcel en Joep hebben enorm veel foto's genomen. Hierna naar onze cabin bij Maswik Lodge. Er was geen airco (dat wisten we) in de cabin maar de ventilator deed ook goed dienst. Het was inmiddels nog maar 34 graden. We hebben snel onze broodjes die we gekocht hadden gegeten en zijn daarna terug gegaan naar de Rim om de zonsondergang te bewonderen in de canyon. Hoewel het bewolkt was, of missc hien wel juist daardoor was ook dat adembenemend. We hebben ook hier weer veel foto's gemaakt. Hierna nog wat boodschappen gedaan in de general store en daarna weer snel naar bed. http://picasaweb.google.com/bartniek.

Dag 3: Manhattan Beach - Lake Havasu City

De jetlag houdt maar aan bij mij: weer om 02.00 wakker. Heel vervelend, maar komt wel een keer goed hoop ik. Marcel en de jongens zijn rond 07.00 wakker, wat voor hen ook erg vroeg is. Bert en Lida maken een ontbijt voor ons: American pancakes met gewone bacon en Turkish bacon, van kalkoen dus; minder vet en zeker zo lekker. Na het ontbijt pakken we alles in om de rondreis te kunnen starten. Bert en Lida verrassen ons door de koelbox te vullen met frisdrank, water, lekkere eterijtjes en ijsblokjes natuurlijk. Het zijn zulke lieve, hartelijke en zorgzame mensen! Ze hebben ons voortdurend op het hart gedrukt vooral veel te drinken, want het kan goed warm worden in de woestijn. We nemen afscheid van elkaar voor 3 weken en gaan op pad. Nog even lastig: de TomTom kent Lake Havasu niet. Vreemd want het is een bekende plaats. We stellen hem daarom maar in op 29Palms, dan zijn we in elk geval op de goede weg. Het kost echter nog wat moeite om LA uit te komen en de ingestelde route te vinden. We moeten duidelijk nog wennen aan de afritten in de VS. Maar vele wegen leiden naar het oosten en na ongeveer 2 uur zijn we van de freeway af en verandert het landschap. We rijden langs de vele, vele windmolens die ook anderen in hun reisverslag hebben beschreven. De tempertauur loopt geleidelijk op. We stoppen even om te tanken en wat kleine inkopen te doen in een Mexicaans winkeltje. Het is inmiddels 36 graden. Hierna weer verder, we rijden langs de noordkant van Joshua Tree NP en passeren een bord waarop staat dat er de komende 100 mijl (160 km) geen services zijn. Ik word er een beetje gespannen van. Er is weinig verkeer, het wordt steeds warmer en droger. Ongelofelijk dat er her en der in deze woestijn een soort van huisjes staan (krotjes is eigenlijk een betere benaming) waar nog mensen blijken te wonen. Wat een armoede. Na een tijdje zien we ook geen huisjes meer; het landschap is fascinerend en toch afwisselend ondanks de droogte. We proberen dit met de videocamera vanuit de auto vast te leggen. Op zeker moment is het 45 graden en willen we even uitstappen om die hitte te ervaren en wat foto's te maken. Het is een enorme sensatie om dit te ondergaan, maar wel voor heel even. We rijden snel door en het lijkt een eeuwigheid te duren voor we weer enigzins in de bewoonde wereld komen. We moeten over de Parker Dam naar Lake Havasu Citu waar we om 17.00 aankomen bij het Quality Inn & Suites Motel. Inmiddels is het 46 graden. Na het inchecken gaan we naar de kamer: heel ruim en netjes en ... met airco. We gaan even liggen, want zijn allemaal afgemat en moe door de hitte. We kiezen er voor om niet in het hotel te eten, maar iets te zoeken langs het meer. Misschien zijn deze eettentjes er wel, maar wij kunnen ze niet vinden. We gaan daarom maar een hamburger eten en weer snel naar de kamer. Het is haast niet te doen om buiten te komen; inmiddels 19.30 uur en nog zo heet, het is heel bijzonder. Ik ben door het slaaptekort helemaal afgedraaid en ga om 20.00 al slapen. De rest volgt snel. Morgen verder op weg naar de Grand Canyon. http://picasaweb.google.com/bartniek.

Dag 2: Los Angeles

De jetlag hakt er vooral bij mij (Lucia) goed in. Ik was om 02.00 wakker en kon daarna niet meer slapen. De anderen hebben tot zo'n 7.00 geslapen. Nadat we allemaal gedoucht hadden en Bert en Lida ook present waren zijn we met z'n zessen gaan ontbijten bij Denny's. Marcel en ik kenden deze keten al van onze reis naar Curacao vorig jaar: veel eten voor weinig geld. Joep en Marcel namen maar gelijk de Grand Slam. Als je deze hoeveelheden ziet en ook hoe druk het was, is het niet zo raar dat veel Amerikanen zwaarlijvig zijn.
Hierna gingen we terug naar het huis van Bert en Lida, waar zij de koelbox lieten zien die we mochten lenen: een hele grote, maar wel nodig. Hopelijk past-ie in de auto...
Wij zijn toen met z'n vieren naar Hollywood gereden. De jongens hadden een goed idee: ze gingen op de achterste bank zitten, klapten de stoelen van de middelste bak neer en hadden zo een riant bed in de auto gemaakt; die lijden niks. De auto hebben we geparkeerd op een parkeerterrein op Hollywood Boulevard, waarvandaan we meteen het 'Hollywoodsign' in de heuvels zagen en waar zo'n beetje de Walk of Fame start. Wij vonden het heel raar dat er zo weinig mensen / toeristen waren bij zo'n bekende bezienswaardigheid. Toen wisten we nog niet hoe lang die Walk of Fame is. Hoe dichter we in de buurt van het Kodaktheatre (waar de Oscaruitreikingen plaatsvinden) kwamen, hoe drukker het werd. Op 1 plaats was het heel druk: daar lag de Walk of Fame-ster van Michael Jackson. Veel mensen wilden met die ster op de foto, legden bloemen weg. Zijn leven en dood leeft nog behoorlijk hier in de stad. Het Kodaktheatre was leuk: winkeltjes, eettentjes. Niek heeft de eerste dag gelijk zijn zonnebril verloren, dus ging hier eens kijken voor een Ray Bann. Kostte omgerekend 80 euro, maar hij vond het toch nog te duur. Graumann's Chinese Theatre hebben we bekeken: van buiten tenminste. Op zich leuk om de geschiedenis die hier vastligt dmv de hand- en voetafdrukken van sterren in cement van lang geleden tot nu te bekijken. Het was vrij warm: zo'n 28 graden en ik werd behoorlijk moe, dus toen zijn we langs de andere kant van de boulevard terug naar de auto gelopen. Onderweg nog wat gegeten en gedronken bij Leila's; een Pizza & Deli-tentje. In de auto besloten we om een ritje te maken langs Beverly Hills en Rodeo Drive onder het motto: we zijn er nou toch. Op weg hierheen reden we langs Sunset Boulevard en tot grote vreugde van de jongens kwamen we langs enorme muziekwinkels: Joep had thuis al bekeken dat hij naar Guitar Center wilde voor een bepaald effectpedaal en daar was een megawinkel van deze keten. Aldus gestopt en zo'n anderhalf uur later (ik was ondertussen in m'n eentje op een terras wat gaan drinken, want ik werd gek van al die herrie) kwam hij weer gelukkig naar buiten met het effect wat hij wilde hebben. Alvast zijn verjaardagscadeau dan maar. Het prijsverschil met wat zo'n apparaat in Europa kost is behoorlijk. Niek heeft nog een supervette snare uitgetest, maar die kostte nog $ 529. Met enige vertraging zijn we toen als gepland langs Beverly Hills en Rodeo Drive gereden. Wat een verschil met de rest van Hollywood, alles even netjes, ruim en peperdure winkels. Grappig om eens te zien, meer ook niet.
Hierna weer terug naar Bert en Lida, inmiddels was het 18.30 uur. Zij hadden voor ons bij de AAA (de Amerikaanse ANWB) Toolbooks gehaald, waar alle bezienswaardigheden, hotels, restaurants, routes etc. per gebied / staat in zijn opgenomen: heel handig! We hebben 's avonds lekker buiten gezeten. Mijn neef Daniël kwam langs met zijn vrouw Donna en 2 kinderen. Het was heel gezellig. Joep was rond 21.30 weer in slaap gevallen, misschien ook wel omdat zijn oom Bert hem steeds biertjes geeft....;). Ik was zelf om 22.00 ook helemaal op. Niek en ik zijn toen naar bed gegaan, hopend op een langere nachtrust. Morgen begint de rondreis: heel spannend! http://picasaweb.google.com/bartniek.

Dag 1: Zundert - Manhattan Beach, California

En we zijn weg! Om 03.00 uur opgestaan en om 4.15 uur vertrokken naar Schiphol. Al met al wat later dan we gepland hadden, maar we hadden al online ingecheckt, dus op Schiphol zou het snel moeten gaan. Helaas was er een storing bij de lopende banden, dus iedereen moest gewoon achteraan aanschuiven in lange rijen. Het gevolg was dat we nog moesten haasten om op tijd het vliegtuig in te stappen. We hadden een tussenlanding op London Heathrow, met een wachttijd van een kleine 2 uur. Om 10.55 (Engelse tijd, want 1 uur vroeger) vertrokken we naar Los Angeles. Nou ja, voor we weg waren was het een half uur later. We zaten met 4 naast elkaar in het midden van een Boeing 747. Op zich prima, er was highlife entertainment, dus genoeg films, series en muziek te bekijken en beluisteren. Maar ondanks dat vonden we het alle 4 wel een erg lange vlucht, er leek geen eind aan te komen. We waren ook ontzettend moe, vanwege de korte laatste nacht in Nederland en slapen in het vliegtuig is geen van ons echt gelukt. We landden om 12.45 uur op LAX, Nederlandse tijd: 21.45 uur. Met de shuttle van Alamo werden we naar het autoverhuurbedrijf gebracht. Daar hebben we mijn oom Bert en tante Lida gebeld om melding te maken van onze aankomst. Na weer lang wachten kregen we een Chrysler Aspen mee (natuurlijk werd wel eerst gevraagd of we toch geen upgrade wilden, maar wij vonden het prima zo). De service bij Alamo was ronduit slecht. De auto werd voorgereden, koffers ingeladen en toen was de medewerker gevlogen. Geen uitleg over de auto of procedure: hij was nergens meer te bekennen. Een andere medewerker dan maar gevraagd hoe de automaat werkte, m.n. omdat de pook aan het stuur zat. TomTom geïnstalleerd en op weg gingen we naar Bert en Lida in Manhattan Beach: 10 km verder. Het was erg wennen om te rijden in de VS, we kwamen gelijk op een 7-baans freeway, maar iedereen rijdt erg rustig en relaxt, laat je er tussen als je op de verkeerde baan zit etc. We reden in 1 keer zo de oprit bij Bert en Lida op. Bert kwam gelijk naar buiten en we werden erg hartelijk ontvangen. We vonden het zelf ook zo gek om daar nu echt bij hen te zijn. We hebben gezellig wat gedronken en bijgekletst. Even later ging de barbecue aan voor onze eerste Amerikaanse burgers. Het smaakte heerlijk! Joep was inmiddels al goed gaar. Hij wilde na het eten even op de laptop om het adres van een gitaarwinkel op te zoeken en viel gelijk in slaap onder luid gesnurk. We hebben daarna met z'n allen nog een ritje gemaakt naar de stranden van Manhattan Beach, Redondo Beach en zijn nog even langs het werk van Bert geweest waar hij met veel enthousiasme over kan vertellen. Hierna waren we echt op en zijn rond 21.00 uur gaan slapen. We waren toen 27 uur wakker. Niek heeft foto's ge-upload op zijn G-mail account: http://picasaweb.google.com/bartniek. We zullen dit later wel wat netter doen, maar voor nu maar even zo.

Voorbereiding

Nog een kleine 2 weken en dan vertrekken we voor onze eerste verre reis en wel naar de Verenigde Staten. Omdat dit waarschijnlijk de laatste vakantie zal zijn die we met onze kinderen gaan doorbrengen hebben we besloten om zo'n verre reis te maken. We gaan het bekende rondje doen van Los Angeles naar Los Angeles en reizen door de staten Californië, Arizona, Utah en Nevada.

Als voorbereiding hebben we erg veel informatie verkregen via de website allesamerika.com; vooral het forum bevat enorm veel informatie. Verder de reisgidsen van Lannoo en Trotter en heel veel speuren op het internet.

Wij vertrekken met onze 2 zonen van 18 en bijna 16 jaar vanaf Amsterdam naar LA via Londen Heathrow. Tickets hebben we geboekt bij Expedia.com en we vliegen met British Airways. We hebben een Fullsize SUV gehuurd bij Alamo via usareisen.de. We hebben gekozen voor zo'n grote auto, omdat we er waarschijnlijk veel tijd in gaan doorbrengen en we veel (been)ruimte dan wel zo prettig vinden. De hele reis staat al vast, alle overnachtingen zijn vooraf al geboekt. Eerst waren we van plan om min of meer op de bonnefooi te gaan, maar zeker in de Nationale Parken, waarvan wij er 5 gaan bezoeken, is reserveren noodzakelijk. Om niet te veel tijd kwijt te zijn naar zoeken naar een hotel hebben we alles maar vastgelegd. Annuleren gaat in de VS makkelijker dan in Nederland, mocht dat nodig zijn.

De route is als volgt:

Dag 1, vrijdag 24-07: A'dam - LA (Manhattan Beach), overnachting bij familie

Dag 2, zaterdag 25-07: LA - LA, familie

Dag 3, zondag 26-07: LA - Lake Havasu City, via Joshua Tree, Quality Inn Hotel

Dag 4, maandag 27-07: Lake Havasu City - Grand Canyon Village, via route 66, Maswik Lodge

Dag 5,dinsdag 28-07: Grand Canyon - Grand Canyon, Maswik Lodge

Dag 6, woensdag 29-07: Grand canyon - Page, Page Boy Motel

Dag 7, donderdag 30-07: Page - Page, Page Boy Motel

Dag 8, vrijdag 31-07: Page - Bryce, Bryce Canyon Pine's

Dag 9, zaterdag 01-08: Bryce - Springdale, Zion Park Motel

Dag 10, zondag 02-08: Springdale - Springdale, Zion Park Motel

Dag 11,maandag 03-08: Springdale - Las Vegas, Treasure Island

Dag 12, dinsdag 04-08: Las Vegas - Las Vegas, Treasure Island

Dag 13, woensdag 05-08: Las Vegas - Stovepipe Wells, Stovepipe Wells Village

Dag 14, donderdag 06-08: Stovepipe Wells - Mammoth Lakes, Motel 6

Dag 15, vrijdag 07-08: Mammoth Lakes - Yosemite NP, Yosemite Cedar Lodge

Dag 16, zaterdag 08-08: Yosemite NP - Yosemite NP, Yosemite Cedar Lodge

Dag 17, zondag 09-08: Yosemite NP - San Francisco, Town House Motel

Dag 18, maandag 10-08: San Francisco - San Francisco, Town House Motel

Dag 19, dinsdag 11-08: San Francisco- Monterey, Motel 6

Dag 20, woensdag 12-08: Monterey - Santa Barbara, El Prado Inn

Dag 21, donderdag 13-08: Santa Barbara - Santa Barbara, El Prado Inn

Dag 22, vrijdag 14-08: Santa Barbara - Manhattan Beach (LA), via Ventura, familie

Dag 23, zaterdag 15-08: Manhattan Beach (LA) - Universal Studio's (LA), familie

Dag 24, zondag 16-08: LA - A'dam