Dag 8: Page - Bryce Canyon

Vandaag als afgesproken eerst ontbijten bij Denny's, wat vooral betekent: veel! Hierna gaan we op weg naar Bryce Canyon. Het landschap verandert geleidelijk van droog en Western-like naar een groener en vriendelijker aandoend landschap. We moeten de klok een uur vooruit zetten en zijn tegen half 2 al bij het motel Bryce Canyon Pines. We kunnen echter pas om 15.00 inchecken, dus we gaan eerst naar het National Park. Bij het visitor center bellen we eerst (O)ma Walter die vandaag jarig is. Niek ontmoet er nog een schoolgenoot van hem, met wie hij op de HAVO les heeft gehad. Heel toevallig. Hierna gaan we de Navajo Loop Trail lopen. Het park is erg groen, ruim en mooi. We trekken onze hiking-uitrusting weer aan en gaan op pad. Bryce Canyon is erg bijzonder: de roodgekleurde Hoodoos zijn prachtig om te zien. Er tussen staan enorme naaldbomen. De trail is maar 2,5 km en we dalen ook 'maar' 167 meter. Minder inspannend dus dan de trail in de Grand Canyon. Er worden natuurlijk weer veel foto's gemaakt en we nemen rustig de tijd voor deze trail. Tegen 16.00 zijn we weer boven, toch moe van de klim. In een informatiekrantje wat we kregen stond een mogelijkheid om per paard of ezel de canyon door te gaan. We besluiten om voor morgen hiervoor te reserveren. Jammer genoeg is er geen plaats, maar we worden op een wachtlijst gezet. Morgen moeten we om 8.40 ter plekke zijn en krijgen we te horen of we mee kunnen voor een tour van 2 uur. Hierna rijden we terug naar het motel (20 minuten rijden) om in te checken. Mijn eerste indruk van het motel was dat het wat goedkoop aandeed, maar de ligging is prachtig. We hebben voor dit motel gekozen, omdat de lodge in het park zelf vol was. De kamer is echter prima, van alle gemakken voorzien en met een fantastisch uitzicht. De sfeer hier is echt heel anders als wat we tot nu toe ervaren hebben. De mannen lijken echte cowboys en iedereen heeft hier een lijzig super-Amerikaans accent. Het is ook een stukje koeler met meer wind, wat wel eens prettig is. We eten 's avonds bij het motel: weer enorme hoeveelheden; niemand van ons krijgt hier zijn bord leeg. Vanavond op tijd naar bed, want morgen moeten we vroeg op pad en dan alles al ingepakt hebben. Morgenmiddag vertrekken we naar Zion National Park.

Dag 7: Page

Vandaag gaan we de Antelope Canyons bezoeken. We moeten een beetje haasten, want vòòr 9.00 ontbijten. Voordat iedereen gedoucht is....
Het continentaal ontbijt is inbegrepen, maar stelt dan ook niks voor: een soort mierenzoete muffins van een ondefinieerbare substantie, je kunt boterhammen roosteren (voor mij op zich prima) en er is cereal en dat was het. Niek en Marcel die wat meer van hartig houden om de dag te beginnen eten vrijwel niets. We besluiten morgen bij Denny's te gaan ontbijten. Hierna trekken we onze hikingschoenen weer aan, nemen wat drank en ijsblokjes mee en gaan op pad naar de Antelope Canyon. We besluiten eerst de Upper Canyon te gaan bekijken en daarna de Lower Canyon. We verzamelen op een parkeerplaats van waaruit je met pick-ups naar de canyon wordt gebracht over een zanderige weg. We betalen $ 6 per persoon voor een Navajo-permit die ook te gebruiken is voor de Lower en nog eens $ 25 p.p. voor een tourguide. We kunnen vertrekken met de tour van 10.00 uur. Het drukst is het rond het middaguur, vanwege de mooie lichtinval in de canyon, maar wij houden er niet zo van om in de drukte te lopen. Daarnaast is het bewolkt vandaag, dus van de lichtinval komt sowieso niet zo veel. De tocht naar de canyon is grappig. Onze gids: een Navajo-vrouw van rond de 50 - 60 jaar (?) rijdt ons er heen. Je moet een soort van bergspleet instappen om de canyon te betreden. Op de foto's is te zien hoe indrukwekkend het er uit ziet. We komen ogen te kort. Onze gids geeft veel informatie en ook van uit welk punt je de mooiste foto's kunt maken. Ze heeft een rood gezicht en vertelt dat ze deze 'sunscreen' zelf maakt van rood zand vermengd met zonnebrand. Beschermt tegen de zon en 'keeps you young'. Ze vertelt dat er afgelopen zaterdag een 'flash flood' is geweest waardoor de canyons volgestroomd waren met water. De Upper is inmiddels weer droog, hier en daar zijn takken te zien die meegevoerd zijn. Het is niet druk in de canyon waardoor we alles goed kunnen zien en Marcel en Joep weer veel foto's kunnen maken. Na ongeveer een uur gaan we terug naar de parkeerplaats. Van daaruit rijden we naar de Lower Canyon. Deze canyon moeten we betreden door af te dalen in de grond. Er gaat een gids mee, maar alleen om de weg te wijzen: hij vertelt niets. In 1997 zijn hier 11 toeristen verdronken toen ze werden verrast door een flash flood: de canyon stroomde vol en ze konden geen kant op. De afgelopen dagen is de canyon gesloten geweest ivm de flash flood van afgelopen zaterdag. Er is in de canyon ook nog veel van te zien, op sommige plaatsen is het modderig en o wat zijn we blij met onze stappers! Deze canyon is anders van karakter, er zijn veel nauwe doorgangen, je moet trapjes af, maar van boven is hij veel meer open. Ik was vooraf nog aan het twijfelen of ik er wel in moest gaan, vanwege mijn claustrofobie, maar ik heb me geen moment opgesloten gevoeld. Ook hier was het niet druk. De canyon zelf is een stuk langer: je doorloopt deze en moet dan bovenlangs weer bovengronds teruglopen naar het parkeerterrein. Het is dan inmiddels zonnig en warm. Hierna gaan we lunchen in Page bij Ranch House Grille. Ook hier weer enorme porties, de dranken alleen al! Klein maar fijn kennen ze in de VS niet. We hebben dan ook al wat dikke mensen gezien, echt niet normaal soms.
's Middags zijn we eigenlijk allemaal moe (waarvan?) en gaan we wat relaxen. Aan het eind van de middag gaan we naar de Walmart om nog wat inkopen te doen: je bent er zo een uur mee kwijt. De jongens willen graag weer bij de Dam Bar & Grille eten, dus dat doen we. Het is een relaxte tent met goed eten en we zitten er erg gezellig. Morgen vertrekken we naar Bryce Canyon.

Dag 6: Grand Canyon - Page

Ik heb nog geen meter gereden in onze vette auto (volgens Niek) en ga dat vanaf vandaag maar eens doen. We besluiten om onderweg te ontbijten en halen alleen koffie, thee en sap voor nu. Nadat we alles weer ingepakt hebben geeft Marcel uitleg over de auto. We hebben al vaker in een automaat gereden, maar niet met de pook aan het stuur. Het blijkt heel simpel te zijn en we gaan op weg. We rijden via de oostkant langs de canyon en het duurt een hele tijd voor we het park uit zijn. We rijden door het reservaat van de Navajo-indianen: overal langs de weg staan ze er met verkoop van sieraden en potten (van paardenhaar?). We stoppen af en toe even om van het fantastische uitzicht te genieten. Het is ongelofelijk dat we hier zomaar doorheen rijden: zo'n weids en gevarieerd landschap. Marcel maakt vanuit de auto weer vele foto's. Echter in dit prachtige landschap is nergens iets te bekennen waar we kunnen ontbijten. Rond 11.00 zijn we in Cameron en daar is een oude tradingpost met een diner. We stoppen hier en nemen allemaal een clubsandwich: erg lekker! We gaan weer verder door het landschap wat ons erg aan westernfilms doet denken en komen rond half aan in Page bij het Page Boy Motel waar we voor 2 nachten geboekt hebben. De receptie is echter tot 14.00 dicht, dus gaan we maar wat drinken bij de Dam Bar & Grille: een hele leuke tent waar ze op het terras kunnen zitten. We zijn tot nu toe weinig terrassen in de VS tegengekomen; als het 46 graden is, kan ik me daar iets bij voorstellen. Nu is het zo'n 34 graden en wat wel lekker is: het terras heeft een sprinklerinstallatie wat voor verkoeling zorgt. Tegen 14.00 gaan we terug naar het motel. Van buiten ziet het er wat goedkoop uit (wat het ook is: $ 85 per nacht voor ons 4'en incl. ontbijt), we wachten maar af. De eigenaresse is heel aardig en wijst ons onze kamer op de begane grond. De auto kunnen we voor de deur parkeren (fijn, scheelt een hoop gesjouw) en als we de deur opendoen zijn we blij verrast: een hele ruime kamer met aan de andere kant een schuifpui die uitkomt op een soort binneplaats met een zwembad, speeltuintje en tafels waar je kunt eten met je gezin. Ook zijn er per kamer 2 stoelen en een klein tafeltje beschikbaar, dus we kunnen buiten zitten. Ik ga gelijk er op uit om een was te kunnen draaien, want dat is wel nodig. Als we gesettled zijn gaan we met elkaar bekijken wat we deze 2 dagen gaan doen. Ik had thuis al bijna gereserveerd voor de Colorado rafttour: een tocht van 4 uur over de Coloradorivier. Ik was er toch terughoudend in en nu we opnieuw de website bekeken hadden we geen van allen het gevoel dat dit geweldig zou zijn. Niek dacht dat het meer iets voor bejaarden was (!), ik was bang dat ik het na een uur al wel gezien zou hebben en ook Marcel en Joep waren niet dolenthousiast. Dit afgezet tegen de prijs van $ 320 dollar heeft ervoor gezorgd dat we het hebben laten vallen. We gaan naar het visitorcenter bij de Glencanyon Dam: een enorm bouwwerk. In het center is van alles hierover te vinde: hoe de brug en dam gebouwd zijn, excursies in de dam etc. Ik ga naar de balie en krijg infomatie over Horseshoe Bend en de Antelope Canyons. We besluiten om meteen vanuit het visitorcenter (het is inmiddels 17.00 uur) nog naar Horseshoe Bend te gaan (de foto's verklaren de naam). Gewoon op onze slippers en flip-flops, wat goed te doen is volgens de medewerker aan de balie. Het is naar de parkeerplaats van Horseshoe Bend zo'n kwartiertje rijden, daarna begint de wandeling er naar toe. We komen er achter dat dichte schoenen toch wat makkelijker zou zijn geweest. Naar de Bend toe lopen gaat op zich nog: je loopt door oranje gekleurd fijn zand, als op een strand, maar langs de Bend zelf om een goede blik te krijgen er op: mwa, dat is wel eens wat spannend vind ik op die slippertjes. Ik loop voortdurend tegen de jongens te roepen dat ze moeten uitkijken. Je kunt nl. tot de rand lopen, daar overheen kijken om te zien wat dit weer voor een geweldig natuurverschijnsel is, maar er is geen reling of zo waar je je aan vast kunt houden. Het is fantastisch om te zien: niet alleen Horseshoe Bend zelf, maat het hele uitzicht van daar, een geweldige ervaring. We vinden dit eigenlijk nog mooier dan de Grand Canyon, vanwege de verscheidenheid. We blijven zo'n uurtje rondkijken, er zijn weer heeeeeeeeeeeel veel foto's gemaakt en gaan weer terug naar het motel. Hier even douchen, internetten natuurlijk (de jongens) en daarna gaan we eten bij de Dam Bar & Grille, we vonden het er zo leuk uitzien met een goede sfeer. We moesten even wachten op een tafeltje, kregen een plakkatje mee, waar ee lampje in zat en gingen aan de bar zitten. Daar kregen we te horen dat de jongens niet aan de bar mochten zitten - nothing personal - maar dat mag in de VS niet voor je 21e. We verkasten naar een tafeltje en na 5 minuten begon dat plakkatje te trillen en licht te geven: onze tafel was klaar. We hebben er heel gezellig gezeten en lekker gegeten. Voor de drank konden we steeds een refill vragen en eigenlijk voor het eerst hebben we een soort v an normaal gegeten: geen fastfood en lekker. Hierna weer terug naar het motel en slapen. http://picasaweb.google.com/bartniek.

Dag 5: Grand Canyon

Yes, eindelijk een hele nacht doorgeslapen tot 5.00 uur! Nadat iedereen weer fris en fruitig is gaan we ontbijten in het hoofdgebouw van Maswik Lodge. Niek vindt dat hij wat beter op z'n eten moet letten, omdat hij bang is teveel aan te komen in gewicht. Hij neemt een appel, sinaasappel, banaan en voor het lekkere 1 french toast als ontbijt. Joep gaat er nog helemaal voor en neemt een pancake en 2 french toasts. Marcel neemt iets van een Grand Canyon breakfast: scrambled eggs, bacon, gebakken aardappelen en toast en ik neem scrambled eggs en 1 french toast. Allemaal nog een yoghurtje en een banaan en eigenlijk wat dat het enige wat smaakte, de rest was echt niet lekker: koud, taai, smakeloos. We gaan maar weer snel terug naar onze cabin, want vandaag willen we onze eerste trail gaan lopen. We besluiten om de kortse trail te nemen de South Kaibab Trail. We zijn nl. geheel onervaren lopers en willen niet gelijk te hard van stapel lopen. We trekken onze gloednieuwe bergschoenen aan, vullen rugzakken met water, frisdrank, broodjes en chips (voor het nodige zout) en gaan met de free shuttle bus naar de start van de trail. Het is inmiddels al 11.00 geweest (eigenlijk al te laat dus) en vrij warm, maar we gaan er voor. We beginnen te lopen: alsmaar naar beneden dalen we de canyon af. We komen steeds mensen tegen die wel slim genoeg waren om op tijd te beginnen en met veel gehijg en gepuf terug naar boven lopen. Marcel en Joep maken onderweg veel foto's; het is ook heel bijzonder om zelf in die canyon te lopen. We zien erg veel eekhoorntjes, prachtige vergezichten en ondertussen maak ik me een beetje zorgen over de terugweg. Na ca. een uur zijn we op het eerste stoppunt Cedar Ridge. We hebben dan 2,4 km gelopen en zijn 374 meter afgedaald. Hier aangekomen begint het te regenen en hier en daar is een bliksemflits met donderklap te horen. We eten de broodjes, drinken wat en schuilen met nog een paar mensen onder een afdakje. Als het droger is besluiten we terug te lopen. Voordeel: de zon was weg, dus het was veel minder warm dan op de heenweg. Na een kwartier hebben Marcel en ik het al zwaar: alleen maar bergop met veel treden (naja een soort van). Ik heb minder moeite met naar boven lopen als het geleidelijk gaat dan met traplopen. We hebben toch te weinig drinken meegenomen en moeten zuinig aan doen. De jongens gaan alsof het ze nauwelijks moeite kost, wat natuurlijk niet waar is, maar ze hebben wat medelijden met die ouwe ouders van ze....
Mijn kuiten beginnen al wat tegen te sputteren, maar na 3 kwartier zijn we eindelijk boven en errug trots op onszelf! Het weer blijft wat onrustig: donkere wolken, afgewisseld met zon. We gaan met de bus weer terug naar de cabin, waar we even uitrusten. Niek, Joep en ik gaan dan even naar het hoofdgebouw waar WIFI is, om ieder z'n eigen ding op de laptop te laten doen. Ze missen hun vriendinnetjes erg, en wegens het tijdverschil is er weinig gelegenheid om contact te hebben met elkaar. Niek zijn vriendin Tessa is inmiddels zelf met vakantie in Engeland, waar ze geen internetverbindig heeft, dus dat moet via SMS. Het leven is zwaar als je met je ouders naar de VS moet. Als de jongens weg zijn ga ik de blogspot bijwerken en terug in de cabin merk ik dat alle heren liggen te slapen. De eerste hike hakt er in! Ik ga voor het eerst deze vakantie lekker lezen. Nadat iedereen weer wakker is besluiten we om vanavond nog een keer de zonsondergang te bekijken. We willen dus vroeg eten en doen dat weer bij Maswik Lodge. Ook deze keer is het niet te eten. Niek had spaghetti, die nog wel ging, maar wij hadden allemaal hot chickenwings en die waren echt vies. Alleen de sla was te eten. Als je ooit hierheen gaat: de cabins zijn prima, alles zit erin wat je nodig hebt en de sfeer is leuk. Maar ga ergens anders eten, want hier eten is zonde van je geld. We lopen van onze cabin naar een viewpoint bij Bright Angel Lodge en wachten op de zonsondergang - wat nog wel een uurtje duurt. Het is weer bewolkt en in de verte is met regelmaat een bliksemflits te zien en vele regenbuien. We vinden het wat minder spectaculair dan gisteren, maar toch bijzonder om mee te maken. Marcel en Joep gaan hierna nog ijsblokjes halen bij de general store en daarna gaan we weer vroeg slapen. Morgen vertrekken we naar Page. http://picasaweb.google.com/bartniek.

Dag 4: Lake Havasu - Grand Canyon

Vanmorgen toen we de motelkamer uitliepen om te gaan ontbijten was het al 40 graden Celsius. Na het ontbijt hebben we getankt en ijsblokjes voor de koelbox gehaald en gingen we op weg naar de Grand Canyon. Na korte tijd passeerden we een Wal*Mart, waar we wat boodschappen hebben gehaald. Wat een enorme tent is dat! Je verdwaalt er zowat. We hadden besloten via route 66 te rijden naar de Grand Canyon. We kwamen bij Hackberry langs een oude general store met nog een oud tankstation etc. Hier zijn we even gestopt om alles te bekijken. Verderop bij Seligman hebben we geluncht in een leuke tent. Hierna verder naar de Grand Canyon waar we rond 17.00 aankwamen. Op weg naar onze overnachtingsplaat Maswik Lodge kwamen we langs een viewpoint. We zijn gelijk gestopt en zagen voor het eerst de Grand Canyon 'live'. Echt geweldig om te zien. Je hebt eigenlijk niet door dat je er zo dicht bij bent, want in het park rijd je door een wat bosachtig aandoend terrein en ineens zit daar een enorme krater in de aarde. Marcel en Joep hebben enorm veel foto's genomen. Hierna naar onze cabin bij Maswik Lodge. Er was geen airco (dat wisten we) in de cabin maar de ventilator deed ook goed dienst. Het was inmiddels nog maar 34 graden. We hebben snel onze broodjes die we gekocht hadden gegeten en zijn daarna terug gegaan naar de Rim om de zonsondergang te bewonderen in de canyon. Hoewel het bewolkt was, of missc hien wel juist daardoor was ook dat adembenemend. We hebben ook hier weer veel foto's gemaakt. Hierna nog wat boodschappen gedaan in de general store en daarna weer snel naar bed. http://picasaweb.google.com/bartniek.

Dag 3: Manhattan Beach - Lake Havasu City

De jetlag houdt maar aan bij mij: weer om 02.00 wakker. Heel vervelend, maar komt wel een keer goed hoop ik. Marcel en de jongens zijn rond 07.00 wakker, wat voor hen ook erg vroeg is. Bert en Lida maken een ontbijt voor ons: American pancakes met gewone bacon en Turkish bacon, van kalkoen dus; minder vet en zeker zo lekker. Na het ontbijt pakken we alles in om de rondreis te kunnen starten. Bert en Lida verrassen ons door de koelbox te vullen met frisdrank, water, lekkere eterijtjes en ijsblokjes natuurlijk. Het zijn zulke lieve, hartelijke en zorgzame mensen! Ze hebben ons voortdurend op het hart gedrukt vooral veel te drinken, want het kan goed warm worden in de woestijn. We nemen afscheid van elkaar voor 3 weken en gaan op pad. Nog even lastig: de TomTom kent Lake Havasu niet. Vreemd want het is een bekende plaats. We stellen hem daarom maar in op 29Palms, dan zijn we in elk geval op de goede weg. Het kost echter nog wat moeite om LA uit te komen en de ingestelde route te vinden. We moeten duidelijk nog wennen aan de afritten in de VS. Maar vele wegen leiden naar het oosten en na ongeveer 2 uur zijn we van de freeway af en verandert het landschap. We rijden langs de vele, vele windmolens die ook anderen in hun reisverslag hebben beschreven. De tempertauur loopt geleidelijk op. We stoppen even om te tanken en wat kleine inkopen te doen in een Mexicaans winkeltje. Het is inmiddels 36 graden. Hierna weer verder, we rijden langs de noordkant van Joshua Tree NP en passeren een bord waarop staat dat er de komende 100 mijl (160 km) geen services zijn. Ik word er een beetje gespannen van. Er is weinig verkeer, het wordt steeds warmer en droger. Ongelofelijk dat er her en der in deze woestijn een soort van huisjes staan (krotjes is eigenlijk een betere benaming) waar nog mensen blijken te wonen. Wat een armoede. Na een tijdje zien we ook geen huisjes meer; het landschap is fascinerend en toch afwisselend ondanks de droogte. We proberen dit met de videocamera vanuit de auto vast te leggen. Op zeker moment is het 45 graden en willen we even uitstappen om die hitte te ervaren en wat foto's te maken. Het is een enorme sensatie om dit te ondergaan, maar wel voor heel even. We rijden snel door en het lijkt een eeuwigheid te duren voor we weer enigzins in de bewoonde wereld komen. We moeten over de Parker Dam naar Lake Havasu Citu waar we om 17.00 aankomen bij het Quality Inn & Suites Motel. Inmiddels is het 46 graden. Na het inchecken gaan we naar de kamer: heel ruim en netjes en ... met airco. We gaan even liggen, want zijn allemaal afgemat en moe door de hitte. We kiezen er voor om niet in het hotel te eten, maar iets te zoeken langs het meer. Misschien zijn deze eettentjes er wel, maar wij kunnen ze niet vinden. We gaan daarom maar een hamburger eten en weer snel naar de kamer. Het is haast niet te doen om buiten te komen; inmiddels 19.30 uur en nog zo heet, het is heel bijzonder. Ik ben door het slaaptekort helemaal afgedraaid en ga om 20.00 al slapen. De rest volgt snel. Morgen verder op weg naar de Grand Canyon. http://picasaweb.google.com/bartniek.

Dag 2: Los Angeles

De jetlag hakt er vooral bij mij (Lucia) goed in. Ik was om 02.00 wakker en kon daarna niet meer slapen. De anderen hebben tot zo'n 7.00 geslapen. Nadat we allemaal gedoucht hadden en Bert en Lida ook present waren zijn we met z'n zessen gaan ontbijten bij Denny's. Marcel en ik kenden deze keten al van onze reis naar Curacao vorig jaar: veel eten voor weinig geld. Joep en Marcel namen maar gelijk de Grand Slam. Als je deze hoeveelheden ziet en ook hoe druk het was, is het niet zo raar dat veel Amerikanen zwaarlijvig zijn.
Hierna gingen we terug naar het huis van Bert en Lida, waar zij de koelbox lieten zien die we mochten lenen: een hele grote, maar wel nodig. Hopelijk past-ie in de auto...
Wij zijn toen met z'n vieren naar Hollywood gereden. De jongens hadden een goed idee: ze gingen op de achterste bank zitten, klapten de stoelen van de middelste bak neer en hadden zo een riant bed in de auto gemaakt; die lijden niks. De auto hebben we geparkeerd op een parkeerterrein op Hollywood Boulevard, waarvandaan we meteen het 'Hollywoodsign' in de heuvels zagen en waar zo'n beetje de Walk of Fame start. Wij vonden het heel raar dat er zo weinig mensen / toeristen waren bij zo'n bekende bezienswaardigheid. Toen wisten we nog niet hoe lang die Walk of Fame is. Hoe dichter we in de buurt van het Kodaktheatre (waar de Oscaruitreikingen plaatsvinden) kwamen, hoe drukker het werd. Op 1 plaats was het heel druk: daar lag de Walk of Fame-ster van Michael Jackson. Veel mensen wilden met die ster op de foto, legden bloemen weg. Zijn leven en dood leeft nog behoorlijk hier in de stad. Het Kodaktheatre was leuk: winkeltjes, eettentjes. Niek heeft de eerste dag gelijk zijn zonnebril verloren, dus ging hier eens kijken voor een Ray Bann. Kostte omgerekend 80 euro, maar hij vond het toch nog te duur. Graumann's Chinese Theatre hebben we bekeken: van buiten tenminste. Op zich leuk om de geschiedenis die hier vastligt dmv de hand- en voetafdrukken van sterren in cement van lang geleden tot nu te bekijken. Het was vrij warm: zo'n 28 graden en ik werd behoorlijk moe, dus toen zijn we langs de andere kant van de boulevard terug naar de auto gelopen. Onderweg nog wat gegeten en gedronken bij Leila's; een Pizza & Deli-tentje. In de auto besloten we om een ritje te maken langs Beverly Hills en Rodeo Drive onder het motto: we zijn er nou toch. Op weg hierheen reden we langs Sunset Boulevard en tot grote vreugde van de jongens kwamen we langs enorme muziekwinkels: Joep had thuis al bekeken dat hij naar Guitar Center wilde voor een bepaald effectpedaal en daar was een megawinkel van deze keten. Aldus gestopt en zo'n anderhalf uur later (ik was ondertussen in m'n eentje op een terras wat gaan drinken, want ik werd gek van al die herrie) kwam hij weer gelukkig naar buiten met het effect wat hij wilde hebben. Alvast zijn verjaardagscadeau dan maar. Het prijsverschil met wat zo'n apparaat in Europa kost is behoorlijk. Niek heeft nog een supervette snare uitgetest, maar die kostte nog $ 529. Met enige vertraging zijn we toen als gepland langs Beverly Hills en Rodeo Drive gereden. Wat een verschil met de rest van Hollywood, alles even netjes, ruim en peperdure winkels. Grappig om eens te zien, meer ook niet.
Hierna weer terug naar Bert en Lida, inmiddels was het 18.30 uur. Zij hadden voor ons bij de AAA (de Amerikaanse ANWB) Toolbooks gehaald, waar alle bezienswaardigheden, hotels, restaurants, routes etc. per gebied / staat in zijn opgenomen: heel handig! We hebben 's avonds lekker buiten gezeten. Mijn neef Daniël kwam langs met zijn vrouw Donna en 2 kinderen. Het was heel gezellig. Joep was rond 21.30 weer in slaap gevallen, misschien ook wel omdat zijn oom Bert hem steeds biertjes geeft....;). Ik was zelf om 22.00 ook helemaal op. Niek en ik zijn toen naar bed gegaan, hopend op een langere nachtrust. Morgen begint de rondreis: heel spannend! http://picasaweb.google.com/bartniek.

Dag 1: Zundert - Manhattan Beach, California

En we zijn weg! Om 03.00 uur opgestaan en om 4.15 uur vertrokken naar Schiphol. Al met al wat later dan we gepland hadden, maar we hadden al online ingecheckt, dus op Schiphol zou het snel moeten gaan. Helaas was er een storing bij de lopende banden, dus iedereen moest gewoon achteraan aanschuiven in lange rijen. Het gevolg was dat we nog moesten haasten om op tijd het vliegtuig in te stappen. We hadden een tussenlanding op London Heathrow, met een wachttijd van een kleine 2 uur. Om 10.55 (Engelse tijd, want 1 uur vroeger) vertrokken we naar Los Angeles. Nou ja, voor we weg waren was het een half uur later. We zaten met 4 naast elkaar in het midden van een Boeing 747. Op zich prima, er was highlife entertainment, dus genoeg films, series en muziek te bekijken en beluisteren. Maar ondanks dat vonden we het alle 4 wel een erg lange vlucht, er leek geen eind aan te komen. We waren ook ontzettend moe, vanwege de korte laatste nacht in Nederland en slapen in het vliegtuig is geen van ons echt gelukt. We landden om 12.45 uur op LAX, Nederlandse tijd: 21.45 uur. Met de shuttle van Alamo werden we naar het autoverhuurbedrijf gebracht. Daar hebben we mijn oom Bert en tante Lida gebeld om melding te maken van onze aankomst. Na weer lang wachten kregen we een Chrysler Aspen mee (natuurlijk werd wel eerst gevraagd of we toch geen upgrade wilden, maar wij vonden het prima zo). De service bij Alamo was ronduit slecht. De auto werd voorgereden, koffers ingeladen en toen was de medewerker gevlogen. Geen uitleg over de auto of procedure: hij was nergens meer te bekennen. Een andere medewerker dan maar gevraagd hoe de automaat werkte, m.n. omdat de pook aan het stuur zat. TomTom geïnstalleerd en op weg gingen we naar Bert en Lida in Manhattan Beach: 10 km verder. Het was erg wennen om te rijden in de VS, we kwamen gelijk op een 7-baans freeway, maar iedereen rijdt erg rustig en relaxt, laat je er tussen als je op de verkeerde baan zit etc. We reden in 1 keer zo de oprit bij Bert en Lida op. Bert kwam gelijk naar buiten en we werden erg hartelijk ontvangen. We vonden het zelf ook zo gek om daar nu echt bij hen te zijn. We hebben gezellig wat gedronken en bijgekletst. Even later ging de barbecue aan voor onze eerste Amerikaanse burgers. Het smaakte heerlijk! Joep was inmiddels al goed gaar. Hij wilde na het eten even op de laptop om het adres van een gitaarwinkel op te zoeken en viel gelijk in slaap onder luid gesnurk. We hebben daarna met z'n allen nog een ritje gemaakt naar de stranden van Manhattan Beach, Redondo Beach en zijn nog even langs het werk van Bert geweest waar hij met veel enthousiasme over kan vertellen. Hierna waren we echt op en zijn rond 21.00 uur gaan slapen. We waren toen 27 uur wakker. Niek heeft foto's ge-upload op zijn G-mail account: http://picasaweb.google.com/bartniek. We zullen dit later wel wat netter doen, maar voor nu maar even zo.

Voorbereiding

Nog een kleine 2 weken en dan vertrekken we voor onze eerste verre reis en wel naar de Verenigde Staten. Omdat dit waarschijnlijk de laatste vakantie zal zijn die we met onze kinderen gaan doorbrengen hebben we besloten om zo'n verre reis te maken. We gaan het bekende rondje doen van Los Angeles naar Los Angeles en reizen door de staten Californië, Arizona, Utah en Nevada.

Als voorbereiding hebben we erg veel informatie verkregen via de website allesamerika.com; vooral het forum bevat enorm veel informatie. Verder de reisgidsen van Lannoo en Trotter en heel veel speuren op het internet.

Wij vertrekken met onze 2 zonen van 18 en bijna 16 jaar vanaf Amsterdam naar LA via Londen Heathrow. Tickets hebben we geboekt bij Expedia.com en we vliegen met British Airways. We hebben een Fullsize SUV gehuurd bij Alamo via usareisen.de. We hebben gekozen voor zo'n grote auto, omdat we er waarschijnlijk veel tijd in gaan doorbrengen en we veel (been)ruimte dan wel zo prettig vinden. De hele reis staat al vast, alle overnachtingen zijn vooraf al geboekt. Eerst waren we van plan om min of meer op de bonnefooi te gaan, maar zeker in de Nationale Parken, waarvan wij er 5 gaan bezoeken, is reserveren noodzakelijk. Om niet te veel tijd kwijt te zijn naar zoeken naar een hotel hebben we alles maar vastgelegd. Annuleren gaat in de VS makkelijker dan in Nederland, mocht dat nodig zijn.

De route is als volgt:

Dag 1, vrijdag 24-07: A'dam - LA (Manhattan Beach), overnachting bij familie

Dag 2, zaterdag 25-07: LA - LA, familie

Dag 3, zondag 26-07: LA - Lake Havasu City, via Joshua Tree, Quality Inn Hotel

Dag 4, maandag 27-07: Lake Havasu City - Grand Canyon Village, via route 66, Maswik Lodge

Dag 5,dinsdag 28-07: Grand Canyon - Grand Canyon, Maswik Lodge

Dag 6, woensdag 29-07: Grand canyon - Page, Page Boy Motel

Dag 7, donderdag 30-07: Page - Page, Page Boy Motel

Dag 8, vrijdag 31-07: Page - Bryce, Bryce Canyon Pine's

Dag 9, zaterdag 01-08: Bryce - Springdale, Zion Park Motel

Dag 10, zondag 02-08: Springdale - Springdale, Zion Park Motel

Dag 11,maandag 03-08: Springdale - Las Vegas, Treasure Island

Dag 12, dinsdag 04-08: Las Vegas - Las Vegas, Treasure Island

Dag 13, woensdag 05-08: Las Vegas - Stovepipe Wells, Stovepipe Wells Village

Dag 14, donderdag 06-08: Stovepipe Wells - Mammoth Lakes, Motel 6

Dag 15, vrijdag 07-08: Mammoth Lakes - Yosemite NP, Yosemite Cedar Lodge

Dag 16, zaterdag 08-08: Yosemite NP - Yosemite NP, Yosemite Cedar Lodge

Dag 17, zondag 09-08: Yosemite NP - San Francisco, Town House Motel

Dag 18, maandag 10-08: San Francisco - San Francisco, Town House Motel

Dag 19, dinsdag 11-08: San Francisco- Monterey, Motel 6

Dag 20, woensdag 12-08: Monterey - Santa Barbara, El Prado Inn

Dag 21, donderdag 13-08: Santa Barbara - Santa Barbara, El Prado Inn

Dag 22, vrijdag 14-08: Santa Barbara - Manhattan Beach (LA), via Ventura, familie

Dag 23, zaterdag 15-08: Manhattan Beach (LA) - Universal Studio's (LA), familie

Dag 24, zondag 16-08: LA - A'dam